Dag 135 Kruispunt

Tekenkoffertje

De wereld ligt bezaaid met kruispunten, zo lijkt het.

Ik volg vaak dezelfde wegen,
omdat ze zo herkenbaar en vertrouwd aanvoelen.

Als een automatisme sla ik daar linksaf,
bij een volgend kruispunt dan weer rechtsaf,
en daarna rechtdoor.

Zo gaat het maar verder.

Een leven vol kruispunten.

Probeer ze maar eens op te lijsten.

Onmogelijk is het, gekkenwerk.

Ik vraag me soms wel af of we een ingebouwde wegenkaart in ons hebben zitten, die ons stuurt, die ons al dan niet gedwongen in een bepaalde richting duwt.

Zo lijkt het alsof alles op voorhand volledig vast ligt.

Zo zal het zijn.

Zo zal het gaan.

Dan hebben we helemaal geen eigen hand in ons lot.

Eigen inbreng nul komma nul.

Dan kan er ook geen toeval bestaan.

Hoe zit het dan met spontaniteit en met verrassingen?

Ach…

Ik denk aan een kruispunt en er lijkt een hele trein aan herinneringen aan plaatsen en plekken de revue te passeren.

En een wanhopige bedenking over deze die nog in de toekomst verborgen liggen.

Daar kunnen we nog lang over filosoferen.

Maar ik heb daar de tijd niet voor.

Ik sta met mijn tekenkoffertje klaar op mijn dagelijkse kruispunt.

Ik sla nergens af nu.

Ik blijf hier rustig zitten en ik ga aan de slag.

En jij?

💗