Dag 185 Doorschijnend

Indringend

In het donker van de warme zomernacht loop ik door ritselende velden en langs krekelende heggen.

Het duister is verlicht door een zilverwitte gloed van een volle maan.

Gras en verdwaalde stokjes en takjes kraken onder mijn schoenen.

Mijn tred is lichtvoetig en doelloos.

Mijn hoofd is licht en mijn hart ontvankelijk.

Ik laat mijn blik over de verre horizon glijden.

Ik dwaal vaak over de lichtmistige paden.

Ik wijk er ook met genoegen van af.

Ik vul mijn longen met een mengeling van zuurstof en aardenevels.

Tot ik licht word in mijn hoofd.

Tot ik in staat ben te zien, gewaar te zijn van een andere dimensie…

Dan komt het moment dat het zich toont…

Het prachtige lichtwezen duikt op uit het niets en kijkt me vriendelijk aan.

Het is stil. Het zegt niks, terwijl zijn taal zelfs onder mijn huid verstaanbaar wordt.

In mijn zwijgende bewoordingen begrijpt het precies wat ik bedoel.

Het vertedert onze blik.

Het schept verbondenheid.

Het toont tegelijk de eindigheid en de eeuwigheid.

Het is nietig en groots.

Het is doorschijnend en doorzichtig en tegelijk onmiskenbaar aanwezig.

Het maakt tijd irrelevant.

Het verteert alle zorgen, alle pijn… met zijn liefdevolle uitstraling.

Het maakt oprecht gelukkig.

Het sluit zijn ogen met een trage knipoog…

En in een vingerknip is het verdwenen.

Ik wandel traag weer naar huis.

Fijne dag nog.

💜