Dag 136 Aarzelen

Klaar ?

Ik ben weer eens opgestaan.

Hoera !

Het is me weer eens gelukt !

Dankjewel voor elke dag !

Ik ben in mijn baddeke gesprongen,
heb met de belletjes van schuim gespeeld
en heb een zoetgevooisd ochtendliedje gezongen,
als hulde aan de blanke dag die voor me ligt.

Ik heb mijn frisgewassen haartjes in de plooi geföhnd,
mijn nette kleertjes aangetrokken en mijn hoedje opgezet.

Ik denk dat ik er klaar voor ben.

En dan zie ik een beeld in de spiegel.

Ik zie mezelf, dat denk ik toch.

Ik zie hoe mijn schouders afhangen, alsof ik niets van stevigheid in mijn lichaam heb.

Ben ik zo geboren?

Is dat zo gegroeid door het gewicht van mijn leven.

Is er iets mis met mijn rug misschien,
of zijn de botten in mijn schouder gewoon losgeraakt,
of wegen mijn armen te zwaar.

Ach, het zal me wat… die stomme spiegels.

Vertellen ze ons de waarheid wel?

Of zijn ze puur bedrog en nep?

Ik heb er geen idee van.

Waarheid… Tja, wat is dat nu weer?

Ieder zijn waarheid.

Zo is het.

Bovendien zie ik wat jij niet ziet…

Dat ik verdorie twee zware tassen van den Aldi draag.

Eentje in elke hand.

Dat kon je niet weten natuurlijk.

Ik ga nu mijn boodschappen uitpakken.

En eventjes rusten.

Ik wens je een fijne dag verder…

met of zonder bedrieglijke bespiegelingen.

💙

Dag 135 Kruispunt

Tekenkoffertje

De wereld ligt bezaaid met kruispunten, zo lijkt het.

Ik volg vaak dezelfde wegen,
omdat ze zo herkenbaar en vertrouwd aanvoelen.

Als een automatisme sla ik daar linksaf,
bij een volgend kruispunt dan weer rechtsaf,
en daarna rechtdoor.

Zo gaat het maar verder.

Een leven vol kruispunten.

Probeer ze maar eens op te lijsten.

Onmogelijk is het, gekkenwerk.

Ik vraag me soms wel af of we een ingebouwde wegenkaart in ons hebben zitten, die ons stuurt, die ons al dan niet gedwongen in een bepaalde richting duwt.

Zo lijkt het alsof alles op voorhand volledig vast ligt.

Zo zal het zijn.

Zo zal het gaan.

Dan hebben we helemaal geen eigen hand in ons lot.

Eigen inbreng nul komma nul.

Dan kan er ook geen toeval bestaan.

Hoe zit het dan met spontaniteit en met verrassingen?

Ach…

Ik denk aan een kruispunt en er lijkt een hele trein aan herinneringen aan plaatsen en plekken de revue te passeren.

En een wanhopige bedenking over deze die nog in de toekomst verborgen liggen.

Daar kunnen we nog lang over filosoferen.

Maar ik heb daar de tijd niet voor.

Ik sta met mijn tekenkoffertje klaar op mijn dagelijkse kruispunt.

Ik sla nergens af nu.

Ik blijf hier rustig zitten en ik ga aan de slag.

En jij?

💗

Dag 134 Bron

Donker

Op mijn lange wandelingen in de natuur,
met of zonder Chanelleke,
kan ik mijn hoofd helemaal leeg laten waaien.

Alle gedachten en zorgen weg…

Alsof er niets meer overblijft.

Net die leegte loopt over van een nieuw contact met mezelf.

Als ik afgedwaald ben in mijn leven,
hervind ik daar altijd de weg terug.

Er gebeurt nog meer.

Omdat de natuur me draagt, me voedt, mijn hart opent,
komt altijd weer dat diep vertrouwen in mijn innerlijke bron.

Het heeft wel even geduurd eer ik het vertrouwen had om hem duidelijk te zien, omdat hij van een diepe en duistere plek leek te komen.

Ja, dat was de angst natuurlijk,
dat het daar alleen maar zwart en donker zou zijn.

Maar gesterkt door het geloof in het zelf herstellend vermogen,
dat we allemaal wel hebben,
kon ik ineens zien hoe helder en klaar het water dat uit de bron opwelde eigenlijk wel was.

Het was zuiver.

Puur.

Rein.

Onuitputtelijk.

Net wat ik nodig heb.

Die verbinding open houden.

Herbronnen en de kracht en de moed aansterken
om iedere dag weer te doen wat moet.

Dan stap ik nu maar weer naar huis.

Ik kan verder.

Zo is het goed.

Herbronnen, een goed idee…

💚

Dag 133 Vogeltjeskrabbel

Hier en daar een vogeltje

Wanneer ik ga zitten aan mijn tafeltje bij het raam en ik naar het witte blad voor me kijk, laat ik lijnen en kleuren samen spelen.

Ik luister naar wat ze me te vertellen hebben.

Ik vraag me nooit af wat ik ermee wil, ik dwing niets af,
ik laat ze zelf spreken.

Niet sturen, maar volgen,
leidt vaak tot verrassende resultaten.

Laten gebeuren, intuïtief laten ontstaan, is een heel boeiend proces.

Ik weet nooit op voorhand wat er zal komen.

Dat is een heel leerproces.

Daar ging behoorlijk wat tijd over en heel wat ‘verloren’ papier en tijd, eer ik er kon op vertrouwen dat ik het bijsturen durfde loslaten.

Een mens krijgt nu eenmaal graag controle over wat onbekend is.

Het gaat nooit echt over het resultaat op zich,
het gaat om het spontaan naar buiten laten stromen, wat vanbinnen zit.

Is het resultaat dan altijd goed?

Bijlange niet.

Maar ieder stukje van de af te leggen weg heeft zijn belang voor het geheel.

Ik heb nooit iets weggegooid.

Wat er mislukt uitziet, dient later wel, als de tijd er rijp voor is,
en ik ineens in een aha-Erlebnis zie en besef wat het onbegrijpbare wil.

Iedere mislukking is een kans.

Ieder geslaagd traject is een gelukje,
dat me blij maakt.

En daar gaat het toch om?

💚

Dag 132 Hindernissen

Hup, hup, hup...

Lopen.

Lopen ! ! !

Springen !

Hoger.

Verder…

De ene hindernis na de andere nemen.

Snelle benen hebben om hoog en ver te kunnen wegspringen
weg van wat ons in de weg wordt gelegd.

Het is niet simpel.

Wie had ooit gezegd dat alles in het leven eenvoudig zou zijn, en dat ons pad over enkel over rozen zonder doornen zou lopen…

Maken de hindernissen en stekels ons net sterker?

Worden ze op onze weg gelegd om eruit te leren en te kunnen groeien?

Soms begrijpen we dat wel,
maar het zou gewoonweg veel eenvoudiger zijn en minder inspanning vragen om er voor op de vlucht te slaan.

Onze benen en onszelf sterken om ons te dragen over alle stoorzenders heen…

We hebben toch zo’n ingebouwde vluchtreflex?

Die brengt ons vast ver weg van alle onheil.

Blijven zitten, da’s de andere optie, het gevecht aangaan.

Hadden ze ons nu niet meer variatie kunnen meegeven in onze blauwdruk, 

toen ze ons gebakken hebben?

Niet alles is zwart of wit, denk ik…

Er zijn prachtige grijstonen en tinten.

Wellicht ligt daar ergens de echte oplossing.

Ik ga me even bezinnen…

In vijftig tinten grijs dan.

Fijne getinte dag.

💚

Dag 131 Twee werelden

Keusjes

Het gebeurt vaak dat ik een keuze moet maken.

Kleine keuzes over wat ik tussen mijn boterham wil ’s ochtends:

choco of confituur.

Zal ik mijn bottekes aantrekken of mijn platte schoenen?

Grote keuzes van levensbelang en bepalend voor wat kan komen, of niet.

Over welke richting mijn pad verder kan lopen.

Soms geeft dat onzekerheid en twijfelzucht,
en ben ik niet in staat beslissingen te nemen.

En wil ik dat moment het liefst wat uitstellen,
omdat het probleem zich misschien wel vanzelf oplost.

Bij het afwegen wat te doen valt,
lijkt het alsof ik op het ene been in de ene wereld en met het andere been in een andere wereld sta.

Ik kan dan wel een beetje heen en weer huppelen,
proberen voeling te krijgen met wat het is,
tasten naar vaste grond onder mijn voeten.

Maar dikwijls brengt zelfs dat geen aarde aan de dijk.

Dat kan me behoorlijk nerveus maken,
me slapeloze nachten bezorgen,
tot ik de knoop doorhak,
en echt ga voor mijn keuze.

Dan is het kwestie van niet meer achterom te kijken en ambetant te worden van wat ik misschien wel heb laten liggen.

Mijmeren en speculeren over wat had kunnen zijn,
ja, het is menselijk, maar het helpt niet echt.

Ik moet vooruit hé…

Al is het voetje voor voetje,
stapje per stapje…
verder gaan.

Veel succes met je keuzes vandaag.

💙

Dag 130 Big Brother

Kijk, kijk, kijk

Het is me nogal wat.

Facebook die alles over ons weet en bijhoudt,
die bijna weet waar we naartoe willen,
nog voor we het zelf hebben bedacht.

Met Google zelf is het vast heus niet beter gesteld.

Waar gaat dat naartoe?

Waar eindigt dit?

Nergens.

Dit stopt nooit meer, vrees ik.

Big Brother zit op onze schouder.

Privacy… leggen ze vast in regels en andere reglementen,
maar het is een verloren goed.

Misschien als ik ergens diep in een onontgonnen bos of zo ga zitten…
geïsoleerd… niet verbonden… is dat dan privacy?

Ik vrees van niet.

Of ik moet heel erg zelfbedruipend zijn en absoluut niets meer nodig hebben uit de ‘echte wereld’.

Niet verbonden, nee, dat mag ook niet contactarm en wereldvreemd zijn natuurlijk.

Iedereen heeft de mond vol van privacy.

Het is een hoge nood.

Een prioritaire urgentie.

Iedereen wil het.

Niemand krijgt het nog terug.

Wie had dat ooit gedacht?

Iets wat eerst vanzelfsprekend is, is in sneltreinvaart plots weg,
alsof het er nooit is geweest.

Het is bedroevend.

Maar ‘the point of no return’, daar zitten we met z’n allen ver voorbij.

Over en uit is het.

Pfff.
Kijk uit voor 'grote broer' en geniet van je zondag.

 

💚