Dag 10 Tederheid

Een mensenpaar 

Ze kijken elkaar liefdevol en vertederend aan. 

In zijn blik zit de zachtheid,

en mildheid die de sporen van een turbulent verleden verdrijft.

Zij houdt zijn kraag vast, 

ze wil hem naar haar toe trekken, 

hem dichter aanhalen.

Hij legt zijn hand bij haar hoofdkussen.

Heel dicht bij mekaar zijn ze gekomen. 

Ze hebben geen woorden meer nodig 

om te vertellen dat ze vervuld zijn van mekaars aanwezigheid.

Alles is goed nu.

Alles wordt weer mogelijk.

💙💙💙💙💙💙💙💙💙💙

Ik noem het een 'stitched collage'. 

Stukken papier aan elkaar genaaid, die me verrassen. 

De stiksels vertellen hun eigen verhaal.

Onzeker en vol twijfel, durfde ik niet te schilderen op mijn origineel genaaid blad. 

Ik nam een kopie en werkte daarop verder, en dat enkel en alleen om mijn twijfel te verdrijven, 

en mijn werkstuk niet te verknoeien. 

Het heet: gebrek aan durf. 

Maar daar geraak ik ooit wel overheen.

De oorspronkelijke stitched collage,
herken je de lijnen in het beeld hierboven?

En als de stukken papier en de draden samen een verhaal spinnen, 

sta ik versteld van wat er komt, 

wanneer ik me laat leiden door wat ik onbewust al op het papier aanwezig zie.

Dit wordt zeker vervolgd.

💚

Dag 9 Het geheim

Intrigerende tonderzwam

Voor de tweede keer deze week ben ik het bos in gedoken, nog steeds op zoek naar antwoorden.

Kilometers heb ik afgelegd in het grote bos. En ik heb stiekem vastgelegd wat ik zag.

Maar daarvoor moest ik heel wat moeite doen.

Het bos geeft niet zomaar zijn geheimen prijs.

Ik ben op mijn knieën gaan zitten, ik heb op mijn buik gelegen.

En net die nederigheid opende een hele nieuwe, fantastische wereld voor me.

Mooie kabouterhuisjes

Ondanks hun aarzelingen bij aanvang van de kennismaking, lieten ze me toe dat ik onder het tipje van hun sluier keek.

Of onder hun pinnemuts, in hun eigen taal.

Ik zag een wondere wereld. Ik werd verrast, door zoveel openheid en mededeelzaamheid.

En gastvrij, dat waren ze zeker, toen ze van hun eerste schrik een beetje bekomen waren.

Ik werd getrakteerd op eikelpap en grasgroene mossoep, 

waar ik niet echt een fan van was, 

maar voor de beoogde toenadering was het noodzakelijk dat ik me volledig inleefde en proefde van hun bestaan.

Van het een kwam het ander.

Het ene woord bracht het andere mee.

Ze vertelden.

Ik vertelde.

We ontmoetten mekaar zelfs in piepkleine dingetjes.

We bereikten in het volste vertrouwen zelfs het punt dat ze me hun grote geheim vertelden.

En zoals het gaat met geheimen,

moet er over gezwegen worden.

In alle talen.

Dus lieve lezer... Neen.

My lips are sealed.

💚

Dag 8 de speld

De speld

Ik zoek de speld in de hooiberg.
Er is vast iets ernstigs aan de hand,
want zelfs de hooiberg is spoorloos.

En zo, zonder kompas, raak ik heel snel het noorden kwijt.

Een beetje moe en moedeloos,
kruip ik over de middenvouw van het boek.
Het 'altered book' heet dat, geloof ik, en een betere naam ken ik er niet voor.

Onder mij verborgen zit een bedekt verhaal,
waar ik ook het raden naar heb.
Uiteindelijk ben ik zelf ook niet meer dan een paar stroken verf
op een beduimeld blad van een oud boek.
Ik ben gedoemd om te zoeken, en te blijven zoeken.

Dat is nu eenmaal mijn lot.

Maar toch...
de zoekenden in dit leven zijn gezegend met de drang om door te gaan
en ooit te vinden,
weet ik,
dus ga ik zelf ook onverstoorbaar door.

💚

Dag 7 Waar zitten ze?

Een grote paddenstoel

Vandaag ging ik op pad.
Ik wou ze vinden.
Ik wou weten waar ze waren.

Al mijn hele leven heb ik er het raden naar,
en nu wil ik wel eens een antwoord krijgen op mijn prangende vraag.
Een vraag die al op mijn lippen brandt,
zolang ik het me kan herinneren.

Waar wonen die kabouters, nu, en waar zitten ze dan als de paddenstoelen in het niets zijn vergaan en enkel sporen achterlaten?

Toen ik nog klein was,
en man, man, man...
dat is al lang geleden, lijkt het me nu...
Toentertijd nam ik me voor om elke dag een goede daad te stellen.
Ik was nochtans geen padvinder.
Maar telkens ik een taak uit handen van mijn mammie nam,
zei ik trots: 'dat hebben de kabouterkes gedaan'...

Ja, denk ik nu...
die kaboutertjes, die gingen dus mooi met de eer lopen.

En nu, wil ik wel eens weten waar ze zich schuilhouden,
die deugnieten.
Ze hebben me wel wijsgemaakt dat ze in paddenstoelen wonen,
en naar ik vernomen heb, dan nog liefst in die rode met witte stippen, die ook nog eens giftig zijn.
Waaruit ik concludeer dat ze niet willen gevonden worden.
Maar goed, zoals ik al zei:
deze morgen trok ik er op uit met wandelschoenen, en gewapend met een camera...
Ik wou ze spotten.
En als ik ze niet vond,
wou ik tenminste hun huisjes zien,
die misschien wel even vergankelijk en tijdelijk zijn als zij zelf...

Het zou best kunnen zijn dat ze me genegen waren en hun deurtjes voor me open stelden, dacht ik, zodat ik hun piepkleine interieur kon bewonderen.
Ik heb ook gemerkt dat ze soms in hele kringen bij mekaar wonen...

Of niet.
Ach.

Misschien bedriegen mijn foto's me ook.
Alhoewel...

Ergens in me leeft dat kleine meisje dat weg droomt bij mysterieus kaboutergeluk.

En als ik de kabouters zelf niet vind,
wat heb ik dan verloren...
Niks.

Helemaal niks.

Soms moeten we gewoon durven verliezen.

Daar kunnen zelfs kabouters groot door worden.

💚

Dat ik een band heb met kabouters is wel duidelijk in mijn profielfoto...
Al heb ik geen idee hoe dat zo gekomen is...

Dag 6 gejaagd door de wind

Gejaagd door de wind

Een namiddag voor mezelf gehad gisteren.
Eerst een hele tijd zitten aarzelen waarmee ik zou beginnen.

Nee, misschien moest ik eerst maar enkele dingen afwerken.

Ik heb heel wat projectjes die onaf zijn.

En dan gaat het leven weer met me op de loop.
Ik voel me als mijn schilderijtje;
opgejaagd door de wind, de buien, en de snelle wolken, sla ik op de vlucht.
Ik heb woorden in mijn hoofd en in mijn haar.
Straks waait mijn hoed nog weg.
Ik moet me haasten,
want de lucht is dreigend en donker.
Maar waar moet ik heen, in een landschap dat me geen schuilplaats biedt.
Wat moet ik doen?

Misschien is het een goed idee om even pas op de plaats te nemen.
Een beetje te rusten.
Bekomen.

Ademen, hou ik me voor, dan komt de rest vanzelf.

Ik hoor de twijfel diep in mij, een stem die zegt: 'niets komt vanzelf'...
Ja, dat zou kunnen kloppen.

Soms moeten we echt krachtdadig handelen, beslissingen nemen.
En dat kan heus wel wat tijd kosten.
Heel veel dingen moeten rijpen.

Goede beslissingen moeten we niet overhaasten.
💚

Dag 5 Durven beginnen

Ik loop al enkele dagen met flarden van een lied in mijn hoofd.

Stukken van zinnen, die ik niet echt aan elkaar kon breien.

Maar deze ochtend zag ik het, wist ik het, had ik het woord 'unwritten' helder voor de geest staan.

Dus even googelen 
en dat is het. 
Dankjewel Google...

Het zijn woorden uit een tekst die heel toepasselijk is.

Voor iedereen met koudwatervrees.

Voor iedereen die aan iets wil beginnen. 

Schrijvers kijken aanvankelijk naar een wit blad, of een wit scherm, zoals ik bij deze blog.
Schilders staan voor een wit blad, of een leeg canvas...
Of een kok, die een menu nog moet invullen.

Misschien niet helemaal hetzelfde, maar er zijn gelijkenissen, raakpunten.

Iedereen kan twijfel hebben, onzekerheid, 
of een luide innerlijke stem die beweert dat wat je wil gaan doen toch geen zoden aan de dijk brengt. 

Dat leidt op zijn beurt dan ook vaak tot uitstelgedrag.

En daar komen we helemaal niet mee vooruit.
Het kan aardig afschrikken.

Ik laat me vandaag niet van de wijs brengen.
Ik word sterker elke dag... dat wil ik zo graag geloven.
Ik ga beginnen zie...
weg met de twijfel en het ter plaatse trappelen.

Ik vlieg er in.

💚

'Staring at the blank page before you

Open up the dirty window

Let the sun illuminate the words that you could not find

Reaching for something in the distance

So close you can almost taste it

Release your inhibitions

Feel the rain on your skin

No one else can feel it for you

Only you can let it in

No one else, no one else

Can speak the words on your lips

Drench yourself in words unspoken

Live your life with arms wide open

Today is where your book begins

The rest is still unwritten'

Deze tekst komt uit het lied
'Unwritten' van Natasha Bedingfield.

Dag 4 Iemand gelukkig maken

Geluk is als een vlinder, het fladdert rond, het gaat even zitten...
Als je alert bent, en rap genoeg kan je soms de schoonheid ervan zien.

En soms is mijn gevoel van gelukkig zijn gewoon daar waar ik zie dat anderen gelukkig zijn,
al dan niet door mijn toedoen.

Ik geloof niet in toeval, toeval bestaat niet.
Er zijn coïncidenties, daar waar levenspaden elkaar onverwachts kruisen.

Deze ochtend heb ik die kruisende paden een handje geholpen.
Ik begaf me op deze zeer frisse ochtend op de fiets, getooid met pet en handschoenen, richting Philemon.

Philemon,
Vuidsen voor de intimi, is de papa van Rosette.
We kennen mekaar al zo'n 50 jaar, Rosette en ik. Samen op school gezeten en zo.

Al een hele tijd kweekt Vuidsen bloemen, uit zaad en bollen en knollen,
en zijn kleurrijke tuin is als een schilderijtje.
De zorg en liefde voor de plantjes springt in het oog.
Het is een echte eyecatcher in de straat.

Met hart en ziel doet hij verder.
Ook al is hij 89 en is alles toch maar meer op 50 %, zoals hij zegt.
Nu ja, ik ben 61 en ben al blij dat alles nog 50 % is...

Maar ik wou Vuidsen wel eens in de bloemekes zetten.

Ik passeer daar wel af en toe op de fiets, bewonder de tuin, de bloemen, in het voorbij rijden.
Ja, voorbij rijden.
Met de vraag: waarom neem ik niet de tijd om even te stoppen,
om hem gewoon te zeggen hoe mooi ik het vind.
Ik dacht het wel, maar deed het niet.

Ik vond nu dat het wel eens tijd werd om hem te bedanken voor zijn inzet en doorzettingsvermogen.

Ik heb voor Vuidsen een soort van 'diploma' van erkenning en erkentelijkheid gemaakt.
Ik heb hem dat, met de bijhorende kus, vandaag bezorgd.

En ik zag hoe het hem raakte,

ik zag de twinkeling in zijn oogjes,

ik zag momentjes van geluk.

Ik voelde me er ook happy door, en Rosette ook.

Ik heb toelating om Vuidsen en zijn diploma, gezeten in zijn tuin, op deze blog te plaatsen...


Het vraagt soms echt niet zo heel veel moeite om iemand blij te maken.

Het geeft me ook zelf een goed gevoel.

Heel vaak gaan we voorbij aan dingen, we laten ze passeren, we doen er niets mee...

Maar vandaag was even anders.

Ik ben heel blij dat ik naar daar ben gefietst, de moeite heb gedaan, mijn hart heb gevolgd.

Vuidsen kan er een eind mee verder,
met zijn diploma en zijn geluksmomentje, en de erkenning.

Misschien motiveert het, om zelfs op 50 %, verder plannen te maken voor de kweek en bloemen voor volgend jaar.

Een kranige man, Vuidsen...

En ik ben ook een beetje rijker geworden,
gewoon door iets te doen wat ik al eerder had moeten doen...
gewoon mijn hart en intuïtie even volgen...
die zijn als een poolster, die tonen me de weg...

de weg naar een beetje geluk en hartelijkheid in mijn kleine wereld...

Dankjewel voor de bloemen Vuidsen...
geluk zit soms in een klein hoekje, het komt en overvalt je...
het kan zo mooi en voedend zijn.

Toch?