Dag 169 Lentegeluk

Heerlijk paars

Na alle gewaai en gestorm…

Na alle regen- en hagelvlagen…

Na alle zorgen en paniekmomenten…

Komt er weer wat rust.

De ochtendwandeling met Chanelleke is weer herleid tot wat ze was…

De gevelde bomen zijn weggehaald.

Chanelleke is geen fan van het gekraak van takken.

Ze weigert onder krakende bomen te lopen.

Ze stopt aan de rand van het bos, als de wind haar te hevig lijkt.

Deze morgen hebben we weer oog voor schoonheid in de kleine dingen.

Plots maakt mijn hart een sprongetje.

Iets paars in het gras, tussen oude weggekwijnde bladeren…

Daar is het weer…

Het maartse viooltje…

Een plezier om dat weer te ontdekken, in het slagveld dat mijn dreef was.

Het is zo mooi.

Het is zo puur en zo pril.

Hoe klein het ook is, het geeft kracht.

Het geeft aanzet tot optimisme.

Het maakt mijn stemming plotsklaps positief.

Een klein paars bloemetje, in het wild…

Het doet wonderen.

Hier heb ik aandacht voor…

Hier loop ik niet meer achteloos aan voorbij.

De natuur schudt me weer wakker.

Moeder aarde… draagt me…

Zelfs wanneer ik twijfel.

Daar de lente begint te kriebelen, 
en het tijd wordt om heel veel buiten te vertoeven, ga ik er een tijdje tussenuit.
Ik wil tijd nemen om een aantal zaken te overdenken.
Een beetje bijsturen.
Ook een aantal technische dingen wat deze blog betreft.
Het kan dus een tijd duren eer ik terug paraat ben.

Ik bedank je voor het lezen.
Ik ga zorgen voor wat me-time.
Alles in een ander tempo doen.
Wat trager wellicht...
Maar dat kan enkel voedend zijn.

Als je ook aan me-time toe bent...
ik wens je een fijne tijd.
Geniet van iedere dag, die een ongelooflijk geschenk is.
Ik wens je het geluk van een maarts viooltje…
Tot later...
Hoop ik...
En een dikke merci.

💜

Dag 168 Schouder

Fierheid

Een fiere vogel is op de schouder van het standbeeld geland.

Mooi rechtop zit hij daar.

Niks om bang voor te zijn.

Standbeelden zijn stil en onbewogen.

Vogeltjes snappen dat al heel vroeg, van zodra ze kunnen vliegen.

Dit beeld is anders, bedenkt de geelkopblauwstaartvogel.

Het lijkt me aan te kijken.

Zou het kunnen dat het onmerkbaar zijn ogen in mijn richting heeft gedraaid.

Dat is dan heel onopvallend gebeurd.

Hoe kan dat?

Ik zie alles met mijn scherpe blik.

Dit is me ontgaan…

Vreemd.

Ik ga ook doen alsof ik van steen ben.

Alsof het een illusie was dat ik daarnet nog vloog.

Ik zou niet willen dat ik hier gebeiteld zit op iets met slechte bedoelingen…

Je weet maar nooit natuurlijk.

Better safe than sorry…

Dat heb ik ergens horen zeggen.

De vraag natuurlijk is hoe lang ik hier moet blijven staan…

Dat kan zo de hele dag duren, dat wordt lastig.

Dan krijg ik vast last in mijn pootjes en mijn rug…

Om van de kramp in mijn nek nog maar te zwijgen.

Ik weet het niet, maar ik vraag het me wel af…

Doen standbeelden hun ogen dicht als het donker wordt?

Als dat zo is, kan ik veilig en heel stilletjes verdwijnen als de zon onder gaat.

Tijd brengt vast wel raad.

Geduldig wachten.

Ja, dat ga ik doen.

Geen risico nemen vandaag.

Saluukes

💙

Dag 167 Wat zeg je?

Liefje

 

Hé liefje…

Waar ben je?

Niet zeggen.

Niets zeggen.

Ik vind je met mijn ogen dicht…

Blindelings voel ik hoe jij je voelt.

Er zijn geen woorden voor nodig.

Taal is overbodig.

Onze verbondenheid overstijgt alle materie.

Onze nabijheid is eindeloos.

Eeuwigdurend.

Over alle grenzen van tijd en ruimte heen.

Er is niks nodig.

Enkel openheid in ons gevoel.

Ik wens je een dag vol liefs...

💗

Dag 166 Vertrouwen

vol verwachting

Beetje bij beetje groeit weer het vertrouwen.

Het was een beetje zoek geraakt.

Verloren in de strubbelingen van alledaagse bezigheden en besognes.

Vertrouwen is dat iets dat je moet verdienen?

Dat heb ik dikwijls gehoord.

Geldt dat ook voor het vertrouwen in mezelf dan?

Ik weet het niet zo goed.

Wanneer ik met bezig ben in mijn creatief paradijsje heb ik het volop.

Dan vertrouw ik mezelf en wat ik doe.

Omdat ik dan op mijn intuïtie afga.

Dat is een puur buikgevoel, daar komt geen denken aan te pas.

Het loopt fout wanneer ik begin te denken.

Dan kijk ik plots met een andere bril.

Ik zie dan dingen die ik ineens niet meer goed vind.

Als ik dan veranderingen aanbreng, klopt het vaak niet meer.

Dat wat creatief vertrouwen betreft.

Maar dat grotere en diepere vertrouwen in mezelf?

Tja, dat heeft in de loop van de tijd serieuze deuken gekregen.

En dan slaat de twijfel toe.

Is het dan niet beter van mijn hersens te gebruiken.

Als een wiskundige geest heel analytisch alles in hokjes indelen.

Pas daarna conclusies te maken…

Voor- en nadelen afwegen.

Pro’s en contra’s, en de hele reutemeteut…

Het is een moeilijk ontwarbare gordiaanse knoop.

Leven op intuïtie of leven op denken…

Misschien is het kwestie van ‘je hebt het of je hebt het niet’…

Heb ik het?

Heb jij het?

Dit is een lastige…

Ik ga hier toch eens rustig voor zitten…

Misschien komt het antwoord dan gewoon vanzelf…

Leren wennen aan dat buikgevoel.

Da’s vertrouwen…

💚

Dag 165 Ingetogen

Het kan

Ik heb jouw woorden gewikt en gewogen.
Ik weet niet precies wat ik ervan moet denken, en of ik het helemaal begrijp.
Het verhaal lijkt aannemelijk, vind ik.

Het zou kunnen dat het allemaal gebeurd is zoals je het zegt.

Ik weet ook wel...
Ieder verhaal is gekleurd.
Het is beter van beide kanten te horen, om te kunnen oordelen.
Maar ik ken je wel heel goed, dus waarom zou ik dan twijfelen?
Daar is geen enkele reden voor.

Ik wil wel luisteren, ik wil helpen, 
om alles een beetje op een rijtje te kunnen zetten.
Het is altijd wel beter van een klankbord te hebben.
Ik kan je een spiegel voorhouden, 
zodat je klaarder naar jezelf kan kijken...
Dan kan je uitmaken welke jouw eigen rol is in het geheel.

Ik kijk eens in mijn agenda.
Ik heb morgen nog wel een gaatje, als dat goed is voor jou.
Dan steken we de koppen eens bij mekaar, 
en dan krijgen we wel zicht op de hele situatie.
We drinken samen iets, we kletsen een beetje, 
we halen de druk van de ketel.
Lijkt je dat wat?
Tot morgen dan...
Niet te veel piekeren hé. 
Het komt wel goed.

💚

Dag 164 Kinderverhaal

Onschuld

Dag lieve mensen allemaal.
We zijn hier allemaal samen bijeen gekomen we zouden iets willen vragen.
Wij zijn de kinderen van de nieuwe wereld.
Maar we hebben het zo lastig, we hebben het moeilijk, en we hebben ook verdriet.
Daarom hebben we de moed verzameld om tot bij jullie te komen.
Wij zouden heel graag weer echt kind mogen zijn.
We hebben het zo druk met alle activiteiten die we moeten doen.
We worden er moe van.
Er blijft voor ons geen tijd over om kind te mogen zijn.
We zouden gewoon willen kunnen spelen.
Ravotten in de tuinen en in de bossen.
In bomen klimmen.
Ons amuseren.
In plaats van druk, druk, druk te zijn.
In plaats van van hot naar her te moeten spurten, willen we samen spelen.
Zou dat nog mogelijk zijn, denk je?
Of moeten wij daarvoor ook gaan betogen, zoals onze oudere schoolgenootjes doen voor het klimaat?
Dat lijkt ons een beetje ingewikkeld.
Onze vraag is heel eenvoudig: mogen wij spelen en ons amuseren?
Kind zijn?
Mag dat?
We wensen jullie nog een fijne, gezellige zondag...

💙