Dag 186 Broos

Komen piepen

Goedemorgen, ben je al wakker?

Is de regen al gestopt, en het onweder?

Het meisje heeft schrik van het gerommel in de lucht… Het maakt haar onrustig en een beetje bang.

Soms voelt ze het als een kat of hond met hooggevoeligheid al dagen op voorhand in de lucht hangen. Dan kruipt ze weg. Dan wil ze alleen zijn en niemand zien.

Ze denkt dat niemand haar kan begrijpen… en dat gevoel heeft ze al heel lang.

Misschien komt dat door ervaringen uit een vorig leven, wie zal ’t zeggen.

Ik ben al blij dat ze zo een beetje stiekem uit haar schuilplaats kruipt.

Ze laat het frisse daglicht toe op haar bleke gezichtje.

Ze lijkt er nog niet gerust in te zijn.

Ze heeft zich verstopt achter schilderijen die tegen mijn kast staan en onafgewerkt zijn.

Ze is ook onaf.

Ze gelooft niet in volledigheid. Ze gelooft niet in helemaal klaar zijn met alles wat er is en was.

Natuurlijk wil ik dat ze heelt, dat ze heel is…

Daarom ben ik geneigd haar ‘af te werken’… haar met verse laagjes verf en borstelstreken gelukkig te maken, maar ze wil het niet.

Ze wil blijven wie ze is.

Dat vind ik heel erg moedig.

Dat dwingt respect af.

Misschien komt de dag wel dat haar keurslijf van haar af valt en ze meer ademruimte krijgt en zelfvertrouwen om de wereld echt in de ogen te kijken en zonder twijfel te leven…

Ik kan niks forceren, niks afdwingen…

Geduld is een mooie deugd.

En altijd hoop houden en hebben.

Ik wens je een fijne rustige hoopvolle dag.

💜

Dag 185 Doorschijnend

Indringend

In het donker van de warme zomernacht loop ik door ritselende velden en langs krekelende heggen.

Het duister is verlicht door een zilverwitte gloed van een volle maan.

Gras en verdwaalde stokjes en takjes kraken onder mijn schoenen.

Mijn tred is lichtvoetig en doelloos.

Mijn hoofd is licht en mijn hart ontvankelijk.

Ik laat mijn blik over de verre horizon glijden.

Ik dwaal vaak over de lichtmistige paden.

Ik wijk er ook met genoegen van af.

Ik vul mijn longen met een mengeling van zuurstof en aardenevels.

Tot ik licht word in mijn hoofd.

Tot ik in staat ben te zien, gewaar te zijn van een andere dimensie…

Dan komt het moment dat het zich toont…

Het prachtige lichtwezen duikt op uit het niets en kijkt me vriendelijk aan.

Het is stil. Het zegt niks, terwijl zijn taal zelfs onder mijn huid verstaanbaar wordt.

In mijn zwijgende bewoordingen begrijpt het precies wat ik bedoel.

Het vertedert onze blik.

Het schept verbondenheid.

Het toont tegelijk de eindigheid en de eeuwigheid.

Het is nietig en groots.

Het is doorschijnend en doorzichtig en tegelijk onmiskenbaar aanwezig.

Het maakt tijd irrelevant.

Het verteert alle zorgen, alle pijn… met zijn liefdevolle uitstraling.

Het maakt oprecht gelukkig.

Het sluit zijn ogen met een trage knipoog…

En in een vingerknip is het verdwenen.

Ik wandel traag weer naar huis.

Fijne dag nog.

💜