dinsdag 5 februari 2019

Dag 132 Hindernissen

Hup, hup, hup...



Lopen.
Lopen ! ! !
Springen !
Hoger.
Verder…
De ene hindernis na de andere nemen.
Snelle benen hebben om hoog en ver te kunnen wegspringen
weg van wat ons in de weg wordt gelegd.
Het is niet simpel.
Wie had ooit gezegd dat alles in het leven eenvoudig zou zijn, en dat ons pad over enkel over rozen zonder doornen zou lopen…
Maken de hindernissen en stekels ons net sterker?
Worden ze op onze weg gelegd om eruit te leren en te kunnen groeien?
Soms begrijpen we dat wel,
maar het zou gewoonweg veel eenvoudiger zijn en minder inspanning vragen om er voor op de vlucht te slaan.
Onze benen en onszelf sterken om ons te dragen over alle stoorzenders heen…
We hebben toch zo’n ingebouwde vluchtreflex?
Die brengt ons vast ver weg van alle onheil.
Blijven zitten, da’s de andere optie, het gevecht aangaan.
Hadden ze ons nu niet meer variatie kunnen meegeven in onze blauwdruk, 
toen ze ons gebakken hebben?
Niet alles is zwart of wit, denk ik…
Er zijn prachtige grijstonen en tinten.
Wellicht ligt daar ergens de echte oplossing.
Ik ga me even bezinnen…
In vijftig tinten grijs dan.

Fijne getinte dag.

💚

3 opmerkingen:

  1. en dan lees ik net ergens dit ....."Everyday is a new lesson."

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Goedemorgen Mams logboek... Natuurlijk leren we elke dag bij... Da's normaal denk ik... zo komen we vooruit...

      Verwijderen

Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...