Dag 173 Den Boris

Tout petit

Een thuis gevonden

Het is nog vroeg deze ochtend. Nog donker buiten. Boris verwelkomt me niet als ik de keuken binnenstap. Boris is niet meer...

Hij is amper 7 jaar geworden. Heeft het niet kunnen winnen van lymfeklierkanker... Gisteren om 10H30 sliep hij in. Vertrokken naar een andere wereld...

Ik wil hem blijven in mijn hart dragen zoals hij was. Altijd speels, een beetje wild, heel onafhankelijk en erg op zijn vrijheid gesteld. 
Ik heb heel wat van hem geleerd.

Toen ik hem de eerste keer opmerkte, wist ik niet goed wat ik zag. Ik had kippetjes en in het kippenhok, tussen het stro, en tegen de kippetjes aan lag de kleine Boris. Die kippetjes waren zijn mama's... 
Toen ik brood met melk en rijst bracht bij de kippetjes, kwam kleine Boris samen met hen naar buiten. 
Hij pikte brood van de schaal, net zoals de kippen het deden... 

Het vroeg vertrouwen en overtuigingskracht om hem zover te krijgen dat hij me volgde naar huis... 
Naar iets dat zijn thuis ging worden dus.

Zijn eerste plekje was onderin de krabpaal. En dan werd het aftasten en zoeken hoe het ging gaan, dat samenleven met een mens... met mij dus.

Hij had nogal een karakterke... Kon boos worden bij meer dan 3 streeltjes over zijn rug.
Helemaal gek werd hij wanneer de kattenklep vast ging... Hij wou niet opgesloten zitten.
Hij moest weg kunnen...
En wat zeggen ze dan: beestjes lijken op hun baasjes, of omgekeerd... 
Ik weet ook altijd heel graag waar de uitgang is, ik wil ook heel graag naar buiten kunnen lopen als ik het ergens moeilijk krijg... 
Boris was heel erg goed in het aangeven van zijn grenzen. Hij kon daarin heel duidelijk zijn.
'Zover en niet verder'... of zoiets...
Daar kan ik ook nog veel van leren, omdat ik nogal een kluns ben in grenzen stellen...

Boris zijn vrijheid geven was voor mij vooral een les in loslaten... en vertrouwen dat hij gewoon altijd terug kwam... 

Maar hoe dan ook... Boris hield van de zon, van genieten in de natuur...
Van spelen en gekke dingen doen... Een avonturierke...
Ook dat neem ik mee... Speelsheid... en genieten... Hij vond dat belangrijk. Ik ook wel, maar ik kom er niet altijd toe, wegens de verantwoordelijkheden en andere besognes in het leven...

Ik ben ervan overtuigd dat niets zomaar zonder reden mijn pad kruist. 
Of het nu mensen zijn of dieren, of planten, of een woord of zin...
Ze hebben me iets te zeggen...

En in zijn korte leventje heeft den Boris mij heel veel geleerd.
Hoe belangrijk vrijheid is. 
Dankjewel Boris... om mijn poes te zijn.
Om me te herinneren aan wat belangrijk is.

Ik heb over je leven beslist, en ik kon dat omdat je zo duidelijk was in jouw grenzen aangeven... Wanneer je vrijheid beperkt zou worden, zou je gek worden...
Door die stomme kanker ging je vaker liggen dan je wou... kon je niet hollen en crossen over het gras, met Chanelleke...
Dat ik voor jou beslist heb daarvoor zeg ik:
 'Sorry', 'please forgive me', 'I thank you' en 'I love you'...

Ik ga verder op mijn pad.
Mijn lessen verder leren...
En jij kan nu zelfs misschien vliegen door de lucht... zweven tussen de sterren... 
Nog vrijer dan je was...

Kattenvrienden en dierenvrienden begrijpen dit vast wel...
Veel liefs vandaag...

💚

En Boris zag dat het goed was