Dag 175 Wazige leeuw

Schimmig

Op een donkere avond, na een wat moeizame dag, ging ik met mijn kunstzinnig dagboek of art journal aan mijn tafeltje zitten.
Dat art journal is een boek dat ik gemaakt heb van 'mislukte' schilderijen op papier.
Als ik in dat boek werk, is het blad waarmee ik start niet wit.
Ik moet dan geen angst hebben voor de leegte.
Dat zou gemakkelijker zijn, zegt men, omdat er al iets staat...
Ik heb verf open gesmeerd in verschillende kleuren.
Met wat keukenrol weg geveegd wat me niet beviel.
Ineens zag ik het.
Of jij het ziet, weet ik niet.
Maar ik herkende een leeuwenkop, die in het duister keek.
Een leeuw, da's sterk, en krachtig, en mooi, en vol leven, en strijdvaardig.
Misschien was het mijn intuïtie die me onbewust, maar broodnodig, een stoer beeld toonde.
Ik kon verdrietig zijn, me zwakjes voelen, na de recente verliezen op mijn pad, maar ergens zit ook kracht, die stuurt, die duwt, en bijstuurt.
Een stoere leeuw, een katachtige, even ros als mijn Boris was...
Nee, dat kan geen toeval zijn, dat die op mijn blad verschijnt.
Ik kan dit beeld nog verder uitwerken, maar ik ga dat niet doen.
Hoe krachtig de leeuw ook is, hier mag hij een beetje wazig zijn.
Gesluierd door een mistige tranenlaag.
Het is oké om verdriet te laten zijn, als het er is.
Opkroppen heeft geen enkele zin.
De leeuw wacht wel eventjes.
Ik wens je de moed en de kracht om te laten zijn wat is.
Het mag hoor...
Vandaag...
en al de dagen die nog komen...
Liefs.

💜