Dag 177 Keuzestress

Wat ! O Wat !

Op mijn ochtendlijke wandeling langs de dreven en het witte kasteel, gebeurde er iets heel vreemds. 
Ik voelde de grond van onder mijn voeten wegschuiven. Ik gleed weg, zo leek het, ik werd weggezogen, en ik kwam weer tot mezelf in deze rare kamer.
Er is geen stem die me opdroeg wat ik moest doen, maar de boodschap is overduidelijk. 
Dit is een test.
Ik moet een keuze maken.
In al mijn broosheid en mijn kwetsbaarheid zit ik hier op deze hoge witte taboeret...
Mijn kleren? Mijn Chanelleke? Waar zijn ze?
Geen antwoord.
En een vraag die nog aan duidelijkheid wint.
De witte sleutel aan het blauwe touw kan passen op een van de rode deuren achter me, of ook niet... 
Als ik de sleutel in de enige poging die ik krijg, in het passend sleutelgat kan steken, ligt achter die deur 'het grote geluk'...
'het geluk dat alles oplost, wat opgelost moet worden'
'het geluk dat alle dromen die ik heb en had laat uitkomen'
'het enige échte geluk, dat altijd en elke dag blijft en voelbaar is'
...
Ik krijg maar één kans.
Ik heb me hier al suf gepiekerd.
Wat gebeurt er als ik een slot probeer waar de sleutel niet in past?
Verdwijn ik dan zelf?
Of opent zich dan mijn verdoemde doos van Pandora?
Val ik in een groot zwart gat, waar ik niet meer uit kom?
Ik heb één kans op vijf om de 'juiste keuze' te maken...
Is dat voldoende om risico te nemen?
En stel dat ik juist gok... kan ik dat wel aan 'dat grote onbekende altijddurende geluk'?

Ik denk nog eventjes heel diep na...
Ik wil gewoon mijn eigen kleren terug en mijn Chanelleke...
Misschien is mijn leven zoals het is wel goed genoeg.
Ik ben tevreden met wat ik heb.
Ik ben dankbaar voor wat ik heb.

Op het moment dat die gedachte zich vast in mijn geest en hart nestelt, word ik in een kolkende wind naar boven gezogen... Ik sta weer in mijn dreef met Chanelleke...
Er is niks gebeurd.
We wandelen gewoon verder....

Fijne dag nog...
💜