zondag 5 mei 2019

Dag 176 De schat

Heuvelrug in roze ochtend



Hallo !
Goedemorgen !
Ben je al wakker?
Goed geslapen?
Lekker gedroomd?
Nu had ik toch een droom ! Zeg ! Amai ! 
Net echt !
Zo echt dat ik niet kon geloven dat het maar hersenspinsels van de nacht waren of neurologische kortsluitingen in mijn brein...
Ik ben naar buiten gehold.
Gespurt heb ik.
Alles gegeven wat ik in me had.
Ik ben gegaan naar waar mijn gevoel me heen leidde... 
weg uit de geremde REM-slaap.
Hier zit ik dan... in het rozige ochtendgloren op een heuvelruggetje...
Dit is dé plek.
Hier is hét.
Geen twijfel mogelijk.
Ik wijk voor geen meter.
Want diep onder me... héél diep onder me...
ligt een schat verborgen.
Ik heb daar echt wel een neus voor...
Ik ruik schatkamers van mijlen ver.
Maar graven, nee, dat kan ik niet.
Ik heb van die donzige witte voetjes, die kant noch wal raken als ik putjes wil delven.
Ik moet hier dus blijven zitten, tot er iemand langskomt die ik vertrouwen kan.
Wat niet te vertrouwen is, gewoon laten passeren...
ook daar heb ik een neus voor.
Bedrog ruik ik van ver...
Hoop ik toch... Pff.
Ik geloof wel dat ik feilloos ben op dat vlak.
Geduld is vast ook een mooie deugd, en nieuwsgierigheid bedwingen ook, lijkt me...
Een diep begraven schat gaat niet vanzelf lopen, toch?

Fijne dag nog.
Wie weet zit ik hier morgen nog...

💜

3 opmerkingen:

  1. Vree wijs, in de zin van wijsheid en ook grappig! Hans en ik genieten van je schrijfsels en je illustraties

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hey, een schat gaat nooit lopen ze, die blijft graag dicht bij jou!...Hij is je van harte gegund JOUW EIGEN SCHAT! Ik zou durven zeggen: 'hou van hem en zie hem graag', hij vertrouwt je...Succes Phil

      Verwijderen
  2. Mercikes... en ja, er zijn schatten die blijven... ❤️

    BeantwoordenVerwijderen

Redding nabij

Onbeholpen Chanelleke was alweer de reddende engel. Met haar aanhoudende geblaf trok ze mijn aandacht. Ik vond een vogeltje. Ik w...