Dag 180 Turen

Oei, oei, oei

Verdikke toch...
Ik denk van mezelf dat ik heel discreet en zo ben...
Maar nu kreeg ik toch zo'n onbedwingbare drang of dwang, enfin, je weet wel...
misschien heb je dat ook al wel eens gehad...
om even te gaan kijken, luisteren...
Stiekem hoor !
Niemand weet het...
Denk ik dan toch...

Ik zat zo zalig te rusten in mijnen hof, in het zonnetje, met een lekker tasje thee en een suikervrij koekje... Goe bezig !

En dan komt die frons in mijn voorhoofd opzetten, mijn oren spitsen zich, ik kom in beweging... in de richting van de haag...
Nieuwsgierig en als een kameleon sluip ik dichterbij de scheiding tussen mijnen hof en die van mijn buren...
Zitten die daar dingen te doen, en commentaar te geven... waar zelfs mijn curieuze neus van gaat krullen...
Mijn wangen worden rood en mijn oren gaan gloeien... 
Ik durf me amper te bewegen... Stel dat ze het merken dat ik hier zo een beetje de voyeur sta uit te hangen... nee dat wil ik niet meemaken...
Al ga ik nog eventjes blijven staan, want wat ik hoor en zie is zo 'interessant', zo 'kleurrijk', zo 'fantastisch', zo 'je weet wel'... 
Diep vanbinnen ben ik verbaasd over mezelf, omdat ik toegeef dat ik mezelf niet kon bedwingen... Ik haal even mijn schouders op en als een zuchtje wind verlaat ik mijn doorkijk in de haag... 
Ik nip verder van mijn koude thee, er is niks gebeurd. 
Er is niks veranderd... of toch? Moet ik nu anders oordelen over mijn buren? 
Ik weet het niet... Horen, zien en zwijgen... 

Prettige dag nog...
💜