Dag 168 Schouder

Fierheid

Een fiere vogel is op de schouder van het standbeeld geland.

Mooi rechtop zit hij daar.

Niks om bang voor te zijn.

Standbeelden zijn stil en onbewogen.

Vogeltjes snappen dat al heel vroeg, van zodra ze kunnen vliegen.

Dit beeld is anders, bedenkt de geelkopblauwstaartvogel.

Het lijkt me aan te kijken.

Zou het kunnen dat het onmerkbaar zijn ogen in mijn richting heeft gedraaid.

Dat is dan heel onopvallend gebeurd.

Hoe kan dat?

Ik zie alles met mijn scherpe blik.

Dit is me ontgaan…

Vreemd.

Ik ga ook doen alsof ik van steen ben.

Alsof het een illusie was dat ik daarnet nog vloog.

Ik zou niet willen dat ik hier gebeiteld zit op iets met slechte bedoelingen…

Je weet maar nooit natuurlijk.

Better safe than sorry…

Dat heb ik ergens horen zeggen.

De vraag natuurlijk is hoe lang ik hier moet blijven staan…

Dat kan zo de hele dag duren, dat wordt lastig.

Dan krijg ik vast last in mijn pootjes en mijn rug…

Om van de kramp in mijn nek nog maar te zwijgen.

Ik weet het niet, maar ik vraag het me wel af…

Doen standbeelden hun ogen dicht als het donker wordt?

Als dat zo is, kan ik veilig en heel stilletjes verdwijnen als de zon onder gaat.

Tijd brengt vast wel raad.

Geduldig wachten.

Ja, dat ga ik doen.

Geen risico nemen vandaag.

Saluukes

💙