Dag 144 Boskes

Uitnodigend

Roodkapje is op haar lange wandeling al aardig gevorderd op haar pad.
Stilaan verandert het landschap en slingert haar weg zich verder een heel groot bos in.
Ze is aangenaam verrast door het uitnodigend en aanlokkelijk karakter ervan.
In de verte, achter de heuvels,
ziet ze hoe het hele uitspansel zich in warme oranje tinten tooit.
Dit moedigt aan om gewoon verder te stappen.
De vermoeidheid in haar benen en haar pijnlijke voeten,
voelt ze niet meer,
zo vervuld is ze van de schoonheid en de voedende stilte om haar heen.
Ondanks de vallende avond krijgt ze het warm en knoopt ze haar jasje los.
Dit heeft iets van vroege lente,
en daar heeft ze die hele lange en donkere winter,
zo hard naar verlangd.
Eventjes, heel kort maar,
flitst de waarschuwing van haar moeder en grootmoeder door haar hoofd:
pas op voor de grote boze wolf.
Nee, van dat akelige dier is geen spoor te bekennen.
Waarom zou ze zich daar trouwens zorgen over maken.
Ze neemt zich voor om te genieten van de sfeer,
van de kleuren, 
van het avondlijke gefluit van de vogeltjes op de boomtakken,
en van het gekraak van blad, mos en gras onder haar schoenen.
En die geur van dat bos, zo puur natuur,
geeft haar een gevoel van eenheid met zichzelf en haar omgeving,
die reinigt haar gemoed.
Dit is haar ongestoorde me-time,
die is haar dierbaar,
omdat hij kostbaar en zo zeldzaam is.
Nee, die pakt niemand haar af.
Hier is geen ruimte voor angst en beslommeringen...
Gewoon genieten.

💚