Een boodschap van rust

Rustig aan

Lieve lezer,
nu de lente een beetje in het land is,
heb ik beslist om even pas op de plaats te maken.
Ik wil wat stilte vinden,
in en om mezelf.
Alles rustig laten worden.
Ik ga dit doen in de natuur.
Ik wil ieder knopje zien dat zich toont.
Ik wil de lentebloeiertjes tot leven zien komen.
Ik wil de vogeltjes horen zingen.
Misschien wat platte rust, tussendoor.
En even mijn hoofd leeg maken.
De verhalen even laten voor wat ze zijn.
Wetend dat ze niet weg zijn.
Maar ik wil ze wat ruimte geven.
Ik wil ze laten rijpen,
laten groeien,
ze de tijd geven te worden wat ze willen zijn.
Ik wil wat dromen.
Wat fantaseren.

Ik wil de beelden die me overspoelen

ook wat ruimte geven.
Ze de kans geven om ook op verhaal te komen.
Ik ga me terug een beetje aarden,
met mijn handen in de grond, 
bollen en knollen planten,
onkruid wieden,
de tuin klaarmaken om de lente te ontvangen.
Ik ga wandelen.
Ik ga rustig zitten buiten,
met wat zon op mijn gezicht,
en misschien een zuchtje wind 
dat net hoorbaar en voelbaar is.
Ik ga de verstilling toelaten.

Ik weet niet hoe lang het duurt om stil te worden.
Ik heb het even nodig.
Het is een zoektocht op zich.
Ik weet niet waar die me gaat brengen.

Ik kom terug.
Dat is zeker.

Ik hoop dat ook jij even vindt wat jij nu nodig hebt.
Als je je hart volgt, loop je vast niet verloren.

Ik wil jou,
lieve lezer,
bedanken 
om trouw te lezen.
Ik geef je een dikke knuffel,
die recht uit mijn hart komt.

Tot later

💚