Dag 12 de bagage

De bagage

Soms is het leven mooi in al zijn eenvoud.
Dat is dan zo op de 'gemakkelijke dagen'.
Maar soms wordt het een beetje moeilijker.
Dan weten we niet goed hoe we verder kunnen komen. We realiseren ons dan met pijn in het hart hoeveel lasten we met ons meeslepen.
Het is goed om dan eventjes te stoppen.
Even stilstaan.
Even diep ademhalen.
Ons afvragen of het wel nodig is of we zoveel bagage moeten blijven meedragen...
Want dat is een heel gedoe,
daar kan men behoorlijk moe van worden, en dat doet pijn tussen de schouders, in de rug... Overal eigenlijk... Om van de koppijn nog te zwijgen...

Misschien kan het helpen om
beetje bij beetje,
stapje voor stapje,
stukje voor stukje, valies per valies...
los te laten.

Accepteren dat wat was, was.
En dat wat is, is.
Kunnen en durven loslaten.

Zodat we ons een stuk lichter gaan voelen,
en er ruimte komt voor andere uitdagingen,
andere ontmoetingen,
andere schoonheid...

voor mooie dagen en tijden,

voor meer lichtheid in ons leventje.

De pen in Venetiaans glas

Heel veel ervaring heb ik niet in het gewoon tekenen met inkt.
Maar ik heb onlangs ontdekt dat er glazen penpunten bestaan.
Ik dacht: waahw... dat wil ik nu zeker wel eens proberen.
Een pen van Venetiaans glas, deze in blauwe uitvoering, deed me tekenen.
Op de een of andere manier, was tekenen met deze pen,
een soort van meditatie oefening geworden.
Niet snel, snel werken, maar de inkt en het glas laten samenspelen...
en zo ontstaat er een onverwacht verhaal, een onverwacht inzicht...

En het is goed zo.

💚