 |
Ik ben een alien |
Er was eens een klein mensje, een kindje dus, dat geboren werd.
De mama en de papa waren zo blij dat ze een kindje kregen.
Direct toen het het levenslicht zag opende het zijn grote groene ogen en sprong er een grote bos groen haar overeind, dat alle kanten op schoot.
Hij stond onmiddellijk op zijn voetjes ook.
Ook dat nog...
Iedereen was stomverbaasd en sprakeloos.
Toen het kindje heel luid zei: "ik ben een alien",
vielen de monden van de aanwezigen pas echt open.
Hier en daar klonk een diepe zucht, je hoorde gekuch en geslik...
Niemand die een passend woord uitsprak.
Heel duidelijk voelbaar in de atmosfeer was dat dit buiten alle verwachtingen lag.
Het leek ook zo'n raar wezen, zo abnormaal.
Niemand kon het opbrengen om daar liefde en verbondenheid voor te voelen.
Dat kindje had dat met zijn overgevoeligheid en scherpe intuïtie heel gauw door.
Maar terugkeren naar de plek waar het vandaan kwam, was geen optie.
Het zou moeten leven in de aardse wereld waarin het onverwachts was terecht gekomen.
Het wist ook heel goed dat zijn leven een zoektocht zou blijven naar een eigen plekje,
waar het zichzelf zou kunnen zijn en waar het welkom en veilig was.
En heel misschien zou het een soortgenootje, een zielsverwantje vinden, dat wel van hem kon houden.
💚
Geen opmerkingen:
Een reactie posten