 |
Onschuld |
Er was eens een mooie witte vogel met een groot geheim.
Ik had hem al gespot in de verte,
maar toen ik hem begripvol aankeek, vloog hij toch verschrikt op.
Hij draaide in een ronde vlucht een paar keer om me heen
en landde op mijn schouder.
Ik bleef voor me uit kijken,
om hem niet angstiger te maken dan hij al was.
Ik voelde zijn kloppend hart,
ik hoorde gefezel in zijn pluimen,
en twijfelachtigheid in zijn pootjes.
Ik moet hem vertrouwen schenken, dacht ik, zodat hij aan mededeelzaamheid wint.
Hij voelde vast wel dat mijn intenties goed waren, en mijn luisterbereidheid groot,
want zijn kuif richtte zich op en hij kroop nog dichter tegen me aan.
Die nabijheid was voldoende om in zijn onschuld te geloven,
om te voelen dat hij ondanks zijn verstikkende geheim,
altijd te goeder trouw was geweest.
💚
BeantwoordenVerwijderen