 |
Vreemde vogel |
Zoals altijd hangen de mezenbolletjes in de grote boom in de tuin.
Gretig komen de meesjes, vinkjes, roodborstjes en andere gevleugelde vrienden zich te goed doen aan de bolletjes.
De grotere gevleugelden eten mee op de voederhuisjes.
Ik kan het spektakel wel uren gadeslaan.
Die beestjes zo bezig zien geeft een warm en heerlijk gevoel.
Ik vind het een uitdaging om hun wereld op beeld vast te leggen.
Ze zijn zo snel in hun bewegingen.
Ik heb een hele tijd door de lens van mijn camera zitten turen en op de knop geduwd als gek.
Toen ik plots iets vreemds zag.
Tussen de mezenbolletjes hing een groot wit ei,
met een ronde opening links boven in mijn beeld.
Ik zoomde in.
Ik schrok.
Uit de opening stak de kop van een witte vogel, die veel te groot leek voor het ei, en die daar heel oncomfortabel zat.
Hij staarde recht in de lens, met grote blinkende, zwarte, bolle knikkers van ogen.
En hij had zijn zwarte bek helemaal open gesperd.
Ik zag tot diep in zijn keel alleen maar zwart.
Hij bleef kijken, wist dat ik hem had gespot.
Hij hield mijn aandacht gespannen vast.
Hij bedelde om door mij gevoed te worden...
want wie anders dan ik zou hem, in zijn verdwaalde wanhoop, kunnen helpen.
Ik voelde me ook een heel klein beetje radeloos worden.
Wat moest ik ermee?
Wat zou er van hem worden,
als ik hem al helpen kon?
Dat is de prangende vraag.
💙
Geen opmerkingen:
Een reactie posten