Dag 87 Coconnetje

verwennen

Een coconnetje om in weg te kruipen,
net niet diep genoeg weg,
zodat ik de wereld niet meer zou kunnen zien.
Een gezellig coconnetje met fleece en zachte kussentjes,
de geur van lavendel en mirre... of vers gebakken cake...
Ach...
Het ligt vaak dichterbij dan we denken.
Zacht licht,
een flakkerend vlammetje van een geurkaarsje,
wat geknetter van droog hout in de haard,
dat zich overgeeft aan het vuur.
Ik mag mezelf wel wat verwennen, vind ik.
Het was immers een woelig jaar, 2018, 
vol onverwachte en verrassende wendingen.
Ik geef toe dat ik niet altijd goed wist hoe dat allemaal zo gekomen is.
Mijn ogen worden vochtig,
als ik mijmer over wie wat voor me deed,
of net niet.
Bij sommige gebeurtenissen zweten mijn ogen 
hun zilte zoutheid uit en worden sporen van herinneringen
over mijn wangen getrokken.
Het is wat het is geweest,
en zo is het goed.
Ik wens je een fijne dag.

💙