Dag 129 Muziekvijver

Emmertje

Elke dag, na het opstaan en het verzorgen van mijn beestjes,

en dat zijn er wel wat…

Loop ik blootsvoets met mijn emmertje naar de vijver in mijn hof.

Ik haal daar volgens een vast stramien een akertje hemelwater,
dat vol zit met de muzieknoten,
de tonen en klanken voor de symfonie van de nieuwe dag.

Toen ik deze ochtend, zoals altijd,
arriveerde bij het water bij de boom,
met de opgaande zon zalig in mijn rug,
schrok ik me zowaar een hoedje…

Het waterpeil stond onrustwekkend laag,
en zakte ook nog eens zienderogen…
Mijn ogen schoten vol tranen 

en mijn hart sloeg een slag over
van pure paniek.
Iemand heeft de stop uit mijn vijver getrokken…

Nee, het kan niets anders zijn.

Het is mijn vijver.

Het is mijn muziek.

Het is mijn levenssymfonie.

Kapers op de kust.

Wat nu?

Radeloos droop ik af, met mijn lege emmer…

Hoe kreeg ik die vandaag nog gevuld?

Met veel geduld en kraantjeswater misschien.

Nee, dat is heus niet hetzelfde.

Dat is een stuk minder inspirerend…

Wie weet waar dat toe leidt?

💚