Dag 149 Ontpopt

Transformatie

Terwijl ik zo zalig, maar écht zàààlig, lig te rusten in mijn zeteltje
en zit te genieten van het lentezonnetje, 
overkijk ik de tuin en alles wat daar beweegt.
Het valt me op dat er al heel wat vlinders rondfladderen.
Dat is toch behoorlijk te vroeg, bedenk ik, een beetje paniekerig.
Vorig jaar heb ik er amper gezien, en nu... 
zie ik er in kleuren, waarvan ik niet wist dat ze bestonden.
Ik beeld me dan in dat een vlinderpopje zich plots realiseert dat het echt tijd is voor zijn grote transformatie.
Op een morgen loopt zijn wekker af en denkt het: het is nu of nooit...
En dan begint het gewriemel, draaien en keren,
het zich realiseren dat het vleugeltjes heeft,
en dan is 't erop of eronder...
Vliegen...
Dat moet toch echt wel een bangelijk moment zijn.
Het kan natuurlijk ook wel zijn, dat ik, 
met mijn menselijke ogen,
te veel persoonlijke gevoelens en emoties projecteer op dat beestje...
Maar toch...
Het kan niet anders dan een groot moment zijn in een leven,
hoe kort of hoe lang ook.
Zoiets heel aards dat overgaat in iets hemels moois,
en met een kleurenpracht die bijna goddelijk is... 
die me dat toont, en me blij en gelukkig maakt.
Ik ga nog eens bekijken, hoe ik ze verder kan helpen,
eens zien of ik genoeg bloeierkes heb,
waar zij dan weer van houden,
en die ze broodnodig hebben om te overleven.
Mekaar een handje helpen... da's altijd een goed idee...
Daar wordt mijn hart warm van,
daar ga ik zelf van stralen als een lentezonnetje...

💚