Dag 150 Een warme muur

Beste plekje om te vergaderen

De ontwakende natuur, het is een mooi spektakel.
Wanneer ik een toerke doe met mijn camera,
eindig ik meestal kruipend, liggend in het (nu gelukkig droge) gras,
in soms bijna onmogelijke posities en bochten gewrongen 
om iets bijzonders vast te leggen.
Da's een (heel klein) obsessieke, of een grote tic...
hoe ik het ook benoem,
een tocht met de camera in eigen tuin, heeft iets van reizen,
alsof ik toerist ben in mijn eigenste creatief paradijsje.
Ik geef pas geplante viooltjes, in kleurig paars en geel,
in een limoenkleurige bak, op de vensterbank, water...
en ik zie daar in een uiterste ooghoek nog een kleurrijk schouwspel.
Ik spurt naar binnen om mijn fototoestel te halen...
want ik ken mezelf, 
gieters vol water en camera's, 
da's een heel slechte combinatie, voor onhandige ik.
Op de rode bakstenen muur, op wat overwinterde bladeren,
zitten vuurwantsen te genieten van de zon.
Dit kan alweer een projectie zijn van mijn gevoel, op die beestjes, natuurlijk,
dat ook zij genieten van de zon... en de warmte op hun rug.
Insecten vind ik een beetje vreemd,
ik vind ze ook een tikkeltje akelig.
Maar die knalrode kriebelaartjes met hun perfecte zwarte vlakjes op hun ruggetjes... 
die waren te kleurrijk om geen aandacht aan te schenken.
Misschien zijn ook zij veel te vroeg op het jaar wakker geworden.
De natuur is de kluts kwijt.
En ik ook, zo af en toe...
Maar ach, ook dat is des mensen...
"I am only human, after all'...
Jij ook,
hoop ik toch...

💗