Dag 151 Het vertrouwde witte bos

Thuiskomen

Mijn grote, paarse vriend, die de weg kwijt was,
in het op geordende rijen aangeplante witte grote-mensen-bos,
was met zevenmijlslaarspassen naar huis terug gehuppeld.
Hij had door de opgedane schrik geen oog
voor wat hij op zijn weg passeerde.
De roddels in de wandelgangen deden geloven
dat er een gevaarlijk paars monster op hol was geslagen.
Duidelijk een bedreiging voor bange mensen, die angstvallig,
ramen en deuren op dubbel slot hielden,
en hun huizen niet meer durfden te verlaten.
Ze leken echt wel getroffen door een ware angstpsychose.
Maar mijn vriend holde snelvoetig verder.
Het begon al wat kouder te worden en de oranjetinten in de lucht
toonden hem dat de avond zou gaan vallen.
Dat bracht hem even van zijn stuk.
Hij was moe en wankelde...
waardoor zijn naar de grond gerichte blik in de verte iets ontwaarde.
Oranje kleurde de verre horizon, en boven in de lucht 
kwam al een waas van het donkerste indigo opzetten.
Maar daar tussenin... daar lag de echte hemel.
Zijn hemel... zijn thuis.
Daar tooiden de kriskras door elkaar geboren witte bomen zijn vertrouwde bos.
Hij voelde zijn hart warm worden en versnelde zijn pas.
Hij holde, vast nog kilometers ver, om,
vlak voor de diepe duisternis viel,
nog de rand van het dichte woud te bereiken.
Hier vond hij blindelings zijn weg, zelfs in het pikkedonker.
Hier was het.
Hier had hij zo hard en hevig naar verlangd.
Thuiskomen ! ! !
Thuis is waar je hart vertrouwen geeft dat alles weer goed komt...

💚