Geknakt

Kunst

Het is gebeurd. 
Ik ben geveld.
Bij iedere tak die afbreekt, bij elke boom die valt,
voel ik me zelf ontworteld en overhoop gehaald.
Mijn gemoed verdraagt geen gebroken bomen.

Hierachter is heel wat tegen de vlakte gegaan, 
gewoon door de wind, of preventief geveld.
Mijn hart is even kapot, 
mijn ziel gekwetst,
mijn ogen zweten tranen.

Ik heb ze horen huilen, 
de bomen die aan het breken waren, 
die diep tot in hun binnenste jaarring voelden wat ging komen.
Ik huil nog.

De grote den, die mijn pappie nog had geplant, vijftig jaar geleden is ook geknakt.
Hij ligt nu dwars, achterin mijn tuin, over andere bomen en struiken heen...
Pappie's den, dat doet me iets, dat raakt me diep...
Ik zie mijn vader daar nog zitten, gehurkt, bij de witte haan en de grote waterput... 
Op die plek vertelde hij veel, daar luchtte hij zijn hart, 
daar vond hij woorden die hij nergens anders vond, 
terwijl de haan fier luisterde,
en het water stil stond.

De triestige pijnsteek die ik nu heb gevoeld, 
lijkt wel mijn eigen verhalen even stil te leggen.
Ik kan het even niet.
Ik moet even tijd nemen 
en ruimte laten om te laten zijn wat is.
Ik mag bedroefd zijn nu.
Over alles wat was en is geweest. 
Mijn verhaal ligt stil.
De woorden komen niet.

Er is een gat in mij geslagen, 
Ik moet het de tijd geven,
tot het me weer woorden geeft,
beelden en verhalen brengt.
De kunst moet even wijken.
Hij ligt strijk, zoals de kunstboom hierboven.
Dit is een tijd die heling brengt.
Die heden en verleden weer diep verbindt.
Dat kan alles weer tot bedaren brengen.
Even op verhaal komen.
Even niks.

Even stilte na de storm.

💚