Dag 188 Volharden

Wilskracht

Wanneer ik haar voor de eerste keer ontmoette, dacht ze dat ze een engel was.
Dat ze enkel maar verkeerd terecht was gekomen.
Een foute landing. 
Ze hadden haar opgesloten, ver weg, zodat ze de familie niet zou beschamen, omdat men dacht dat ze vreemd of gek was.
Ze kon niet weg.
Ze kon nergens heen.
Ze bleef geloven in zichzelf en in een mogelijke redding, om haar aardse lot te ontkomen.
Ze bad om hulp van de engelen.
Ze was ook niet bang om aardse hulp te vragen.
Ze schreef alsof haar leven ervan af hing.
Elke dag zat ze op haar hoge bed, in lotushouding, in het prachtigste foutloze handschrift en in koningsblauwe inkt, lange brieven naar de koning te schrijven. 
Die legde ze tegen de avond voor een gesloten deur.
Iedere keer was er de hand van een nonnetje die de brief wegnam...
Een hand die haar schrijven naar de bestemmeling zou brengen...
Iedere keer hoopte ze dat Zijne Majesteit haar schrijfsel echt wel zou lezen.
Als ze dit gemotiveerd bleef volhouden, ging hij haar vast ter hulp schieten...
Dagen, weken, jaren vergleden... De tijd ging voorbij.
Hulp kwam er niet.
Hoe jong ik toen nog was, een puber, ik kon haar begrijpen...
Ik zag hoe ze gemotiveerd en vol passie elke dag aan haar zelfopgelegde taak begon.
Ze hield vol, ook al zag ze geen resultaat.
Dat hield haar gaande en staande...
Opgeven is geen optie... moet ze gedacht hebben.

Ze gaf blijk van kracht en een soort vreemde passie, die haar verder hielp, ook al was haar situatie uitzichtloos...
Ik ben haar nooit vergeten...
Het hebben van een doel, hoe klein ook, of hoe groots het ook kan zijn, kan vaak wonderen doen...
Ik heb mijn doel voor vandaag voor ogen...
Heb jij dat ook?
Warme groet, dikke knuffel...
Zorg goed voor jezelf...

💙