Dag 190 Zomerboom

Coloriet

Stt...
Stillekes...
Hoor... Luister...
Het witte blad roept...
Ik buig voorover aan mijn tafel waar het zonlicht gefilterd door de gordijnen mijn blad streelt, en een ventilatorwind mijn rug beroert...
Ik leg mijn beste oor op het papier waarvan ik de bovenhoeken met aarzelende vingers aanraak. 
Zachtjes, om de sfeer niet te breken. 
Stil om niet te storen, om geen woord noch letter ongehoord te laten...
Ik schrik.
Ik ben even in de war.
Ik hoor de stem van aquarelpapier... 
een beetje waterig, een beetje, hoe zou ik het zeggen, tja...
Plotsklaps is er die alles omverblazende kreet: 'ik wil een boom'...
Ik luister wel vaker naar wat een wit blad van me wil... 
Maar meestal eindigt het in doen wat ik wil... 
omdat het draait om wat binnen in mezelf leeft, denk ik dan...
Nu niet.
Ik verzamel mijn tubekes verf en potjes poeder en penselen, ik laat me leiden... 
ik heb geen wil.
Ik doe wat ik ingefluisterd krijg.
Hoe ongeordend de kleurvlakken in eerste instantie lijken, na vele laagjes en geduldig drogen tussenin, ontstaat een boom.
Die me ongelooflijk blij en dankbaar maakt.
Ik word emotioneel en voel me intens gelukkig...
Ik heb de sfeer kunnen vatten, ik heb geluisterd, ik heb het gesnapt...
Dankjewel papier...
In stil geluister kan men vaak de meest indringende verbindingen leggen...

Fijne dag nog...
Dikke knuffel...

💛