Dag 7 Waar zitten ze?

Een grote paddenstoel

Vandaag ging ik op pad.
Ik wou ze vinden.
Ik wou weten waar ze waren.

Al mijn hele leven heb ik er het raden naar,
en nu wil ik wel eens een antwoord krijgen op mijn prangende vraag.
Een vraag die al op mijn lippen brandt,
zolang ik het me kan herinneren.

Waar wonen die kabouters, nu, en waar zitten ze dan als de paddenstoelen in het niets zijn vergaan en enkel sporen achterlaten?

Toen ik nog klein was,
en man, man, man...
dat is al lang geleden, lijkt het me nu...
Toentertijd nam ik me voor om elke dag een goede daad te stellen.
Ik was nochtans geen padvinder.
Maar telkens ik een taak uit handen van mijn mammie nam,
zei ik trots: 'dat hebben de kabouterkes gedaan'...

Ja, denk ik nu...
die kaboutertjes, die gingen dus mooi met de eer lopen.

En nu, wil ik wel eens weten waar ze zich schuilhouden,
die deugnieten.
Ze hebben me wel wijsgemaakt dat ze in paddenstoelen wonen,
en naar ik vernomen heb, dan nog liefst in die rode met witte stippen, die ook nog eens giftig zijn.
Waaruit ik concludeer dat ze niet willen gevonden worden.
Maar goed, zoals ik al zei:
deze morgen trok ik er op uit met wandelschoenen, en gewapend met een camera...
Ik wou ze spotten.
En als ik ze niet vond,
wou ik tenminste hun huisjes zien,
die misschien wel even vergankelijk en tijdelijk zijn als zij zelf...

Het zou best kunnen zijn dat ze me genegen waren en hun deurtjes voor me open stelden, dacht ik, zodat ik hun piepkleine interieur kon bewonderen.
Ik heb ook gemerkt dat ze soms in hele kringen bij mekaar wonen...

Of niet.
Ach.

Misschien bedriegen mijn foto's me ook.
Alhoewel...

Ergens in me leeft dat kleine meisje dat weg droomt bij mysterieus kaboutergeluk.

En als ik de kabouters zelf niet vind,
wat heb ik dan verloren...
Niks.

Helemaal niks.

Soms moeten we gewoon durven verliezen.

Daar kunnen zelfs kabouters groot door worden.

💚

Dat ik een band heb met kabouters is wel duidelijk in mijn profielfoto...
Al heb ik geen idee hoe dat zo gekomen is...