Dag 4 Iemand gelukkig maken

Geluk is als een vlinder, het fladdert rond, het gaat even zitten...
Als je alert bent, en rap genoeg kan je soms de schoonheid ervan zien.

En soms is mijn gevoel van gelukkig zijn gewoon daar waar ik zie dat anderen gelukkig zijn,
al dan niet door mijn toedoen.

Ik geloof niet in toeval, toeval bestaat niet.
Er zijn coïncidenties, daar waar levenspaden elkaar onverwachts kruisen.

Deze ochtend heb ik die kruisende paden een handje geholpen.
Ik begaf me op deze zeer frisse ochtend op de fiets, getooid met pet en handschoenen, richting Philemon.

Philemon,
Vuidsen voor de intimi, is de papa van Rosette.
We kennen mekaar al zo'n 50 jaar, Rosette en ik. Samen op school gezeten en zo.

Al een hele tijd kweekt Vuidsen bloemen, uit zaad en bollen en knollen,
en zijn kleurrijke tuin is als een schilderijtje.
De zorg en liefde voor de plantjes springt in het oog.
Het is een echte eyecatcher in de straat.

Met hart en ziel doet hij verder.
Ook al is hij 89 en is alles toch maar meer op 50 %, zoals hij zegt.
Nu ja, ik ben 61 en ben al blij dat alles nog 50 % is...

Maar ik wou Vuidsen wel eens in de bloemekes zetten.

Ik passeer daar wel af en toe op de fiets, bewonder de tuin, de bloemen, in het voorbij rijden.
Ja, voorbij rijden.
Met de vraag: waarom neem ik niet de tijd om even te stoppen,
om hem gewoon te zeggen hoe mooi ik het vind.
Ik dacht het wel, maar deed het niet.

Ik vond nu dat het wel eens tijd werd om hem te bedanken voor zijn inzet en doorzettingsvermogen.

Ik heb voor Vuidsen een soort van 'diploma' van erkenning en erkentelijkheid gemaakt.
Ik heb hem dat, met de bijhorende kus, vandaag bezorgd.

En ik zag hoe het hem raakte,

ik zag de twinkeling in zijn oogjes,

ik zag momentjes van geluk.

Ik voelde me er ook happy door, en Rosette ook.

Ik heb toelating om Vuidsen en zijn diploma, gezeten in zijn tuin, op deze blog te plaatsen...


Het vraagt soms echt niet zo heel veel moeite om iemand blij te maken.

Het geeft me ook zelf een goed gevoel.

Heel vaak gaan we voorbij aan dingen, we laten ze passeren, we doen er niets mee...

Maar vandaag was even anders.

Ik ben heel blij dat ik naar daar ben gefietst, de moeite heb gedaan, mijn hart heb gevolgd.

Vuidsen kan er een eind mee verder,
met zijn diploma en zijn geluksmomentje, en de erkenning.

Misschien motiveert het, om zelfs op 50 %, verder plannen te maken voor de kweek en bloemen voor volgend jaar.

Een kranige man, Vuidsen...

En ik ben ook een beetje rijker geworden,
gewoon door iets te doen wat ik al eerder had moeten doen...
gewoon mijn hart en intuïtie even volgen...
die zijn als een poolster, die tonen me de weg...

de weg naar een beetje geluk en hartelijkheid in mijn kleine wereld...

Dankjewel voor de bloemen Vuidsen...
geluk zit soms in een klein hoekje, het komt en overvalt je...
het kan zo mooi en voedend zijn.

Toch?