 |
Mijmeringen |
Het is de tijd van het jaar.
Mensen gaan met kleurige chrysanten de kerkhoven op.
Of herdenken de doden met andere rituelen en symbolen.
Het is het moment om even stil te staan bij de eindigheid van het leven.
Denken aan de mensen die er niet meer zijn.
Maar ook even denken aan onze eigen sterfelijkheid, aan hoe kort het leven is, aan hoe vlug het voorbij glijdt.
Ik zie de doden de revue passeren.
Ik kom daar niet onderuit.
Iedereen, geliefd of niet,
had zijn eigen verhaal.
Wat weet ik van hun leven eigenlijk,
hoe is hun verhaal gegroeid tot wat het was.
Hebben we hen wel echt gekend?
Wisten we wat in hen omging, wat hen dreef,
wat en wie hen gekneed heeft tot wie ze geworden zijn.
Al die verhalen...
Ongeschreven boeken.
Misschien zijn we te achteloos aan hen voorbij gegaan,
toen ze er nog waren.
Er blijven veel vragen over,
die nooit meer beantwoord zullen worden.
Dat kan ons verdrietig stemmen.
Dat is het leven.
Het is zo.
💚
Geen opmerkingen:
Een reactie posten