Dag 38 Opstaan

Regenworm in de woestijn

Er zijn zo van die dagen dat het opstaan wat moeizamer gaat.
Het heet wel 'opstaan', maar het lijkt in mijn ogen wel meer op het bed uit kruipen.
Ik sleep me naar de badkamer.
Ik wrijf dan nog even mijn ogen uit,
voor ik in de spiegel kijk.
Ik zie een vreemd wezen voor me.
Ben ik dat?, vraag ik me bang af.
Ik weet echt niet wat ik zie.
Ik herken mezelf niet.
Slof. Slof. Slof.
Naar de keuken.
Koffietje drinken, in de hoop dat het betert,
maar als ik eerlijk ben,
voel ik me als een regenworm in de woestijn.
Enfin,
zo denk ik dat die worm zich daar moet voelen.
Onder de grond, in het warme zand, is het moeilijk vertoeven.
En erboven is het vast te heet, of te koud...
Ach...
Ik weet het niet.

Ik kronkel door het begin van de dag.
Vol hoop op beterschap.
Misschien is het een rare droom,
en word ik straks wakker als een prachtig prinsesje...
Wie weet.
Of moet ik wachten op een kikker?

Het kan dat tijd raad brengt.
En dan moet ik enkel wachten tot het overgaat.
Geduld is een mooie deugd...
Toch?

💚