 |
Tristesse |
Bedroefd.
Zijn we.
Tristesse.
Is het.
We durven mekaar niet eens aankijken,
de tranen zouden wel eens echt kunnen komen,
en niet meer te stoppen zijn.
Ontroostbaar achterblijven.
Neen, dat willen we niet.
Dus proberen we bijna ongemerkt,
een traan weg te pinken.
Of twee,
misschien,
dat kan ook nog net.
Niets is wat het lijkt.
Kan je zien dat onze tranen van goud zijn?
En dat is een kostbaar goed.
Er gaat heel wat tijd over om zo één gouden traantje te maken.
Verdriet moet daarvoor opgespaard worden,
gedurende heel lange tijd.
Inslikken,
doen alsof er niks aan de hand is,
is de enige weg.
Maar als de gouden dageraad,
zich in een magnifiek ochtendgloren hult,
pinken we die traan weg.
We verzamelen ze in een houten kistje,
met een onopvallend stickertje 'stiekem verdriet'
daarin vloeien ze samen.
Het kistje wordt met het labeltje naar de muur,
weggezet op het rekje,
waar het niet opvalt,
waar niemand het kan vinden...
💚
Geen opmerkingen:
Een reactie posten