 |
Wollig |
Ik werd gelukkig wakker deze ochtend...
Gelukkig...
Ja, ik voelde me gelukkig.
Ik sprong uit bed.
Op blote voeten en in pyjama
stapte ik naar buiten... over de dorpel.
Het was nog schemerdonker en het was een beetje brrr koud en nat.
Ik hoorde een liedje dat ik kende...
'Ik neem je mee, ik neem je mee op reis, ik neem je mee, naar Londen of Parijs...'
Dat was niet ikzelf die zong...
Het was een heel grote, dikke, donzige, pluizige
en uiterst innemende wolk die op het gras achter mijn huis lag te zingen.
Ik naderde,
niet bang,
maar heel nieuwsgierig.
Hij rolde zijn zachte armen uit,
en zonder twijfel liet ik me door het ondefinieerbare gevoel inpakken.
Hij zong nog eens zijn liedje...
'Ik neem je mee, ik neem je mee op reis, ik neem je mee, naar Londen of Parijs...'
Londen of Parijs, nee, dat hoeft niet...
Daar is het te druk.
Maar als hij me helemaal omsluit,
en ik me gekoesterd,
veilig
en geborgen voel
en volloop van liefde
voor wat er gebeurt,
laat hij de aarde los.
Hij draagt me voorzichtig mee
de hemel in.
En ver daarboven,
waar de stilte voelbaar is.
Ik pink tranen van blijdschap weg.
We zweven,
we worden één
in een eindeloos moment van puur geluk
en extase.
Dit is geborgenheid,
gedragen zijn,
een besef van oneindigheid,
en van nietigheid,
tegelijkertijd.
Dit is groots
in zijn eenvoud.
Gewoon geluk.
💚
Geen opmerkingen:
Een reactie posten