Dag 69 Niet te geloven

Amai zeg...

Toen ik deze morgen 
zoals elke morgen,
mijn beestekes ging te eten geven,
had ik midden op mijn pad
onverwacht bezoek.

Een diertje dat op een kikker leek maar er geen was.
En een diertje dat op een konijntje leek, maar als een
blok graniet gebeiteld vast zat aan zijn rots.

Kon het zijn dat ik niet goed wakker was?
Ik wreef mijn nog slaperige ogen uit,
en keek hen verbaasd aan.

De kikker begon kwakend en luidkeels
zijn verhaal te kwelen,
terwijl het konijn stilletjes leek te piepen als een muis.

Ik moest wat moeite doen,
maar ik begreep wat er aan de hand was.
Het was zo klaar als een klontje.

Ik heb beloofd het niet verder te vertellen.
Nog niet...
Trouwens, het is niet het seizoen van de kikkers en zo...
Dus die was effkes buiten zijn comfortzone...

Het komt wel goed hoor...
Ik moest me verder geen zorgen maken.
Alleen even luisteren naar hun verhaal...

En ik weet uit ervaring,
dat het soms wonderen doet,
wanneer iemand gewoon luistert...
Meer hoeft het soms echt niet te zijn.

💚