 |
Vasthouden |
Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud, zusje.
En jij?
Kunnen we die balk niet gewoon laten zakken?
Ik krijg kramp in mijn armen.
Oké,
da's één probleempje...
Heb je al gemerkt dat onze neuzen ook 'samenhangen'?
Hebben we ons te veel gemoeid met zaken die de onze niet waren
om over te oordelen?
Hebben we onze neuzen in zaken gestoken waar we niets mee te maken hadden?
Denk je?
Misschien heb jij dat wel gedaan,
maar ik niet hoor...
Die neuzen,
waar ze samenkomen,
het lijkt wel een beetje op een navelstreng...
een onlosmakelijk verbond,
een bloedband,
waar we nooit onderuit komen.
Dus.
We zitten aan mekaar vast.
Met wat we weten.
Met wat we voelen.
Met de last die we samen dragen.
Verbondenheid.
Ja, dat is het.
Dat is vaak onzichtbaar,
maar altijd aanwezig.
De vraag is,
als we nu voorzichtig die last,
die zware balk laten zakken,
en onze neuzen ontwarren,
zijn we dan nog steeds verbonden?
Tuurlijk!
Komt het goed dan?
Tuurlijk!
Met onze verschillen,
met onze gelijkenissen,
met onze grote en onze kleine kantjes.
Zielsverwanten.
Soulmates.
Voor eeuwig en altijd.
💚
Geen opmerkingen:
Een reactie posten