Dag 71 Twee maatjes

Pillekes

Xanaxke en Zolpidemmeke waren behoorlijk vroeg uit de veren.
Klaar voor hun ochtendwandeling.
Xanaxke was onbevreesd,
en leek zo de wereld te kunnen gaan veroveren,
terwijl Zolpidemmeke zich over hun pad moest slepen.
Zolpidemmeke had altijd heel veel moeite met opstaan.
Wakker worden en aan de dag beginnen,
dat was er meestal echt wel te veel aan.
Xanaxke bleef daar steeds heel rustig bij.
Want ondanks hun verschillen in energieniveau,
zaten ze met elkaar opgescheept,
en moesten ze toch het beste halen uit hun dag.
In momenten van diepe vertwijfeling,
vroegen ze zich wel eens af hoe hun leven er zou uitzien
als ze niet zo vastzaten aan hun 'pil-identiteit'.
Zou Xanaxke zonder pilleke dan heel bang zijn en wegkruipen?
Zou Zolpidemmeke dan nog wel kunnen slapen, 
zonder helemaal in duigen te vallen.
Ze hadden er het raden naar.
Ze hielden zo graag vast aan wie ze waren,
want dat bood meer zekerheid dan een sprong in het duistere onbekende.
Wie weet waar ze dan zouden uit komen?
Maar ooit...
Ooit kwam die dag,
dat voelden ze aan hun water.
En als ze dan zichzelf zouden verliezen,
hadden ze tenminste nog mekaar.
Samen...
Ja,
dat was belangrijk.
En ze vervolgden hun pad,
op weg naar een verlichte toekomst.

💚