Dag 76 Verdwaald?

Paraplumanneke

Ik besloot om ondanks de regen en de felle wind,
toch maar een wandeling te maken.
Een dagelijkse routine die helpt om mijn volle hoofd leeg te maken.
Andere dappere wandelaars waren er niet.
Ik liep alleen.
Waarom weet ik niet,
maar ik stapte aandachtiger dan op andere dagen.
Ik nam hier en daar wat tijd om rond te kijken.
En heel ver weg zag ik iets, of iemand.
Het was een jongetje dat tegen een berk aan zat.
Hij had me niet horen naderen.
Hij keek niet op.
Hij leek daar al een hele tijd te zitten.
Zijn parapluhoedje had niet veel geholpen,
hij was door en door nat en verkleumd van de wind...
Maar hij keek niet op.
Ik stapte behoedzaam nog wat dichterbij.
Was hij aan het rusten?
Was hij verdwaald?
Was hij de weg kwijt?
Ik probeerde het te vragen, maar mijn stem bracht geen geluid voort.
Geen enkele klank kwam uit mijn mond,
hoe vriendelijk, lief en goedbedoeld ook.
Alles leek te botsen tegen de muur die dat jongetje om zich heen had gebouwd.
Dat jongetje, dat was een bunkerbouwer...
Hij had vast zijn redenen voor zijn muren,
en zijn wegduwen van wat te dichtbij kwam.
Ik vond het zo triestig.
Tranen liepen over mijn gezicht en versmolten met de regen.
Niemand zou zien dat ik bedroefd was om dat manneke...
Ik keerde op mijn stappen terug.
Hij had tijd nodig,
veel tijd,
om zijn muren open te breken en het licht toe te laten.
En dan zal ik er zijn...
Om hem echt te troosten.

💚