Dag 92 Miserie, miserie

Spreekt voor zich

Help, help, help !!!
Ik voel me verloren, en boos, op mezelf, en ongerust, en... van alles...
Ik voel me een vreemde mengeling van emoties,
met als boventoon: 'het is toch geen waar zeker!'.
O, je begrijpt er niets van.
Goed, ik zal het uitleggen.

Af en toe heb ik van die (zeldzame) momenten van 'opruimen'.
Niet even alles aan de kant doen, maar echt er door gaan met het idee:
'weg met die troep'.
Dat wil zeggen: papierbak, kringloop, restafval, containerpark...
Nu heb ik kortelings zo'n vlaag gehad.
Wat niet meer nodig was is ook definitief weg.
Daarna klinkt het als: oef!
Plaats in huis.
Volgens de opruimcoaches is dat ook plaats in mijn hoofd.
Dubbel content.
In theorie is dat dan.
Nu ben ik al weken, dagelijks, meerdere keren per dag, 
de boel weer binnenste buiten aan 't keren.

Ik zoek mijn, tot het laatste blad gevulde, zwarte schetsboek.
Daarin staan de prachtigste ideeën en tekeningskes.
Ik heb de gewoonte van foto's te nemen van alles wat ik maak, 
en van het proces dat tot het resultaat leidt.
Maar, oh jee... niet gedaan, bij wat in dit schetsboek staat.

Hoe ik ook als gek alles duizend keer omdraai en centimeter per centimeter mijn rekken, planken en kasten uitkam.
Het is niet te vinden.
Dat maakt me diep bedroefd.
Shit.
Sorry voor dit taalgebruik, maar het moet er even uit.
Mijn bobonne zou in zo'n situatie haar Sint-Antonius met zijn gezicht naar de muur hebben gedraaid.
Tot ze vond wat ze zocht, stond die heilige man op straf.
Maar ook dat beeldje is in de loop der jaren zoek geraakt.

Ik kan dus enkel kwaad zijn op en teleurgesteld in mijn eigen onachtzaamheid.
Volgende keer als ik zo'n bui voel opkomen zal ik twee keer nadenken.

Ja... hoe frustrerend ook.
Ik leer altijd wel bij...

💙