Dag 93 De laatste zon

Impressie vol coloriet

Toen ik gisteravond gehaast van een afspraak naar huis toe stapte,

zag ik plots in mijn rechterooghoek iets...

Ik wandelde met een iets snellere pas verder, om nog net op tijd,

op een zeldzaam plekje in mijn straat, 

waar ik tussen de huizen kan kijken,

bovenstaand spektakel te zien.

Het was alsof de bomen in brand stonden,

zo hevig waren de kleuren.

Appèl doend op mijn kleurgevoel,

mijn gemoed aanzwengelend in de sobere zwart-wit tijd...

Ik had geen goede camera bij,

maar dat geeft niet.

De impressionistische kijk naar het westen zegt gewoon alles.

Hoe prachtig de natuur kan zijn.

Hoeveel kracht hij kan uitstralen.

Hoe hij mijn hart kan verwarmen,

en mijn stemming in één beweging 

op een hoog niveau kan tillen.

Zo blij dat ik net op tijd was,

waar ik moest zijn,

om dit te zien.

Want, volgens de Frank...

Je kent hem toch: dé Frank... onze Vlaamse weerman...

Volgens hem dus is dit de laatste zon die we dit jaar konden bewonderen.

De volgende dagen worden weer grijs en grauw.

Hij kan soms nogal overdrijven, vind ik, dé Frank...

En ik hoop dat hij mis is.

In ieder geval, mijn hart is gevuld met de uitbundigheid en overvloedigheid van coloriet.

Omdat ik het niet kan laten,

volgt hier nog eentje, van net voor de kleurenpracht van hierboven.

Geniet van het kleur.

Want ik weet niet morgen brengt.

Een fijne dag nog.

Rozerood

💖