 |
Prik |
Ik voel me een beetje...
Bèh.
Beetje koortsig, moe, rillerig, ambetant...
En ellendig.
Ik weet het niet.
Een beetje prikkelbaar misschien.
Is het dat?
Of iets anders?
Maar toch?
Ik lijk weinig te kunnen verdragen.
Af en toe komen al mijn stekels recht.
Kan ik me nog net beheersen...
om niemand echt te prikken.
Het maakt toch niet uit,
zolang ik mijn stekels voor mezelf hou,
en ze naast me onder mijn fleeceke
op mijn zetel leg...
Stekelig zijn,
zo lijkt het een keuze.
Ik ben het of ik ben het niet.
Wil ik het zijn, of wil ik het niet.
Cactussen hebben ook stekels... en toch zie ik ze graag.
En egeltjes... ook die vind ik lief en mooi om te zien...
Misschien gaat deze prikkelbare dag,
gewoon over,
door met mildheid naar mezelf te kijken,
begrip te tonen,
naar mezelf,
voor het feit,
dat de ene dag de andere niet is...
en ook niet hoeft te zijn.
Misschien heb ik af en toe
ook wel recht op stekeligheid
en kregeligheid...
Gewoon.
Er is wat is.
En wat is, dat gaat ook wel weer voorbij...
Gewoon, op naar morgen...
💙
Misschien overprikkeld vanuit je intens gevoel? Stekels mogen er zijn, die komen bij mij ook de kop (de stekel) opsteken. Zijn het die dagen? Ik kreeg gisteren plots zo een bui van opstandigheid. Hoop op een betere dag vandaag en stuur je engelenkracht door! We komen er wel ze!! Knuffel, neste
BeantwoordenVerwijderen