Dag 117 Fabiolaatje

Getooid

Het winterkoninginnetje is overmoedig geweest.
Hoogmoed komt voor de val.
Dat is gebeurd... humm... akelig gevallen.
Gisteren.
Vandaar die schrikwekkende krul in haar bek.
Daar komt geen enkel geluid meer uit. 
Tant pis.
Fabiolaatje, hoe komen ze er toch bij haar zo te noemen, 
is sowieso niet op haar mondje gevallen. 
Behalve gisteren dan. 
Gekrulde haren, gekrulde zinnen. 
Al blijft het voorlopig heel stil rond haar.
Een andere manier dan maar zoeken om wat te imponeren.
Je weet nooit wie je tegenkomt, en er is maar één kans op een eerste indruk, toch?
Ze speldt haar schoonste broche op haar vleugel.
Vliegen, dat gaat evenmin dus.
Dat dure ding, weegt als lood, al is het puur goud.
Er blijft slechts één mogelijkheid over om te geraken waar ze heen wil.
Stappen.
Lichtvoetig, en heel krachtdadig,
gaat ze van tak naar tak.
Hier en daar maakt ze een voorzichtig sprongetje om wat hogerop te geraken.
Zo lukt het ook.
Want dat heeft ze wel geleerd ondertussen,
dat er wat er ook gebeurt,
er meestal meerdere oplossingen of alternatieven zijn.
Kwestie van ze te vinden.
Ze is niet enkel overmoedig,
moedig is ze, daarover bestaat geen enkele twijfel.
Moed houden,
hoe dan ook.
Zo belangrijk...

💚