Dag 121 Nazinderen

Maangloed

De maansverduistering van afgelopen maandag,
liet me niet onberoerd.
Het was een ijskoude vriesnacht,
en de maan stond westwaarts.
Dat is niet zo'n bijzonder goede richting.
Waar ik ze kon zien, vanuit mijn huis,
aan mijn voordeur,
in mijn pyjama,
staan andere huizen in de weg,
en elektriciteitspalen en draden...
Te lui, te koud, allemaal excuses om niet op mijn fiets te springen,
naar betere uitzichtpunten.
Tussen de kabels door heb ik wel de laatste happen uit de maan gezien.
Ik zag dus toch wel iets, in al mijn luiheid...
Foto's passeerden op tv en op sociale media...
Heel mooi.
Die bloedmaan.
Beter dan ik ze had kunnen fotograferen...
En toch blijft het een beetje hangen.
Die kleur van die maan.
De kracht accentuerend die ze al heeft.
Er blijft slechts een manier over, voor mij, om mijn luiheid te compenseren...
met verf aan de slag te gaan.
Een eigen interpretatie te maken.
Ook dat geeft voldoening.
Is het dan echt die maan?
Is het dan echt die nacht?
Is het dan echt en waarheidsgetrouw?
Nee.
Natuurlijk niet.
Ik volg mijn eigen weg.
Zoals altijd.
Geleid door kleur en onverwacht samenspel ervan.
Ik ga nu ook weer aan de slag.
Dikke knuffel.

💙