Dag 119 Puzzelen

Mensjes

Als ik de wereld beschouw,
of dat nu deze is in de ruimste betekenis van het woord,
of die kleine van mezelf,
het creatief paradijsje...
zie ik mensen.
In allerlei kleuren en maten,
met de meest uiteenlopende overtuigingen.
Ik zie grote en kleine,
dikke en dunne.
Ik zie ze lachen en huilen.
Ik zie ze alleen of met velen.
En er moeten er 'van soorten zijn', omdat het hier anders wel eens een saaie boel zou kunnen zijn.
Ieder mens probeert op zijn eigen manier zijn verhaal vorm te geven.
Puzzelstukjes, die al dan niet,
snel gevonden worden,
of die helemaal niet passen,
omdat ze in een verhaal thuishoren dat niet eens van onszelf is.
Bij het puzzelen is het altijd raadzaam om eerst de hoekstukjes te zoeken,
en de randjes.
Want dat geeft een kader, een basis,
en geeft richting aan wat in het midden thuishoort,
aan wat de kern van het verhaal is dus.
Gaandeweg krijgt alles vorm.
En kunnen we het hele plaatje zien.
Zoeken is het zeker.
Wie zoekt die vindt.

💚