Dag 116 Onschuld

Stevig

Hij staat sterk en krachtig verankerd in het landschap dat hem omsluit.
De boom van de onschuld put het reinigende en voedende water diep uit de aarde.
Hij drinkt en laaft zich en zuigt met geregelde teugen het helende sap tot in het uiterste van zijn wezen, tot in de verste puntjes van zijn takken.
Hij is een soulmate, een vriend voor iedereen die zoekende is naar stilte en rust.
We zijn onschuldig geboren, en wat er daarna komt, daar hebben we vaak geen vat op.
We missen en vergissen.
Gaandeweg verliezen we die pure onschuld.
En raken we onszelf wel een beetje kwijt.
Daar moeten we overheen.
Dat kan.
Kijk hoe hij staat, die witte boom.
Wat een oneindige schoonheid draagt hij waardig in zijn bast.
In een wereld vol groene en gele tonen, met kabbelingskes, die als rimpelingen op water zijn.
De lucht heeft zoveel variatie in blauwen, licht en donker, ook met adertjes van zwart en geel.
Hoe dan ook, hoe het leven is, de barstjes zijn net die plekjes waar het licht kan binnen sijpelen.
Leonard Cohen heeft daar een lied over... The crack is where the light gets in...
of zoiets.
Ik wens je heel veel licht door de scheurtjes.
Want die zijn er, bij iedereen.

Knuffel.
Fijne zondag.

💚