Dag 120 De hartjesboom

Boompjeszieltje

Het is koud.
De bomen staan nog altijd kaal te wezen.
Hier en daar zijn er vroege vogels.
Voortvarende bomen,
ongeduldige bomen,
die al wat prille knopjes naar buiten duwen op hun takjes.
Ik heb er zo eentje in mijn achtertuin.
Het is wel een specialleke natuurlijk.
Het is een hartjesboom.
In een moment van diep vertrouwen en innige verbondenheid,
toonde hij me op een dag, zijn diepste ziel.
Niet zomaar, nee...
Ik moest daar wel iets voor doen.
Kwestie van een onverbreekbare bloedband te creëren.
Ik moest hem omhelzen en knuffelen, 
zijn hart voelen kloppen en pulseren.
Daarna opende zijn bast zich op hart-hoogte en liet hij me zijn binnenste zien.
Wat was dat mooi.
Betoverend mooi!
En nu.
Telkens ik mijn handen op zijn schorsen mantelkleed leg en zijn structuur voel,
verschijnen er witte hartjes in zijn takken, hoog in de lucht.
Als je 't niet weet, loop je er vast achteloos aan voorbij.
Gezien, onze sterke band, 
weet hij wel wanneer ik nood heb aan wat hartjestroost.
Ik ben hem daar heel erg dankbaar voor.
Want dan opent mijn hart zich en gaat het stralen van geluk.
Het levenssap stroomt door mijn en zijn aderen.
Een zijn we dan.
We hebben maar één wens:
een hartjesboom voor ieder mens.

Fijne dag.

💚