 |
Dit is het... |
Alweer een donkere dag.
Het is me nogal wat, dacht mijn gemoed.
En ze duwde me nogal hardhandig de deur uit.
Ik zou en moest naar buiten, vond mijn gemoed...
Er is geen beter medicijn dan buiten bezig zijn.
Ik trok met nog wat tegenzin mijn blauwe galoches aan,
en mijn tuinhandschoenen.
Ik ging een beetje takken zagen, met de hand, wel te verstaan.
Hoe ik ook opzag tegen het dwingende van datzelfde gemoed,
ik voelde hoe er toch opklaring kwam van het donkere, en weemoedige...
Ik ademde diep in en uit...
De lucht is vochtig, en wat koel, in de vroegte...
De meesjes en andere vogeltjes hielden me gezelschap...
Kipjes stonden op de uitkijk.
Chanelleke hield toezicht op de bezigheden.
Dankuwel, duister gemoed...
Het gaat heel wat beter nu.
Ik krijg zelfs energie...
Een gemoed is zelden tevreden met half werk.
Na de middag, ben je gek, onder een fleeceke?
Tuurlijk niet... Wandelen.
Met Chanelleke.
Terwijl ik voet voor voet op weg ging, begon te denken dat ik geen idee had wat ik op deze blog moest posten.
Mijn hersenen pijnigen, deed alleen maar zeer, maar er kwam niets.
Plots sprong ik als een veer omhoog,
toen ik een stuk boomschors ontdekte aan de rand van mijn pad.
Ik nam het in mijn handen, ik voelde hoe het in mekaar stak, ik rook eraan...
Ik snoof een stukje verdwaalde natuur binnen.
Hoe kunnen ze het zo passend maken voor mij, vroeg ik me af.
Ik ben dol op structuren, op knoesten, grillige vormen.
En die kleur...
Ik word gelukkig van het zien van die mengeling van gebrande siena,
gebrand oranje, met een vleugje oker.
Natuurlijk zitten er nog tinten tussenin, maar die bruine aardse kleuren waren belangrijk,
om me te doen beseffen dat ik een 'kleur-mens' ben.
Zwart-wit, echt, da's niets voor mij...
En soberheid, dat kan toch ook met kleur...
Eindelijk.
Ik ben weer waar ik moet zijn.
Nu jullie nog...
💚
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen