 |
Serieus? |
Het leven...
Het gaat snel.
Steeds sneller.
En het wordt ook gauw zo serieus.
Er valt zoveel te dragen,
aan last, aan zorgen...
en vaak overheersen de kwade dagen de goede...
Waar is de tijd naartoe,
van onbezorgdheid,
van spelen...
Waar is dat kind in ons gebleven?
Is het weg?
Ik hoop althans van niet.
Want, echt waar,
ik wil dat niet kwijt, dat kind...
Ik kreeg op mijn zesde een pakje viltstiften, en er zat turkoois bij.
Die kleur was fantastisch, maar ik durfde die stift niet eens gebruiken,
ik had schrik dat ze zou opdrogen, of leeg raken...
Toen ik dit meisje hier tevoorschijn zag komen in mijn creatieve bui, zag ik het weer, met dat turquoise vestje...
Dat kind van zes.
Eentje dat graag holde en speelde.
En zich vooral zonnige dager herinnert.
Eentje dat sowieso in de plassen sprong als het geregend had, met haar bottekes aan.
Die speelsheid terughalen, brengt een heel andere energie op gang.
Ze brengt kleur en fantasie en verhalen en dromen en een wereld met vreemde wezentjes, feeën, elfen, kikkers en draken en zo veel meer...
Ze vergeet de tijd,
en vult die met 'zijn'.
Meisje van toen, ik zie je graag...
Welkom in mijn wereld.
💙
Ik haal die kleine spruit ook dikwijls in mijn gedachten...wat was alles toen zo onschuldig.Als ze dan komt met haar speelse lach, zet ze haar pop op mijn schoot, die ik dan in mijn armen wieg, heel dicht aan mijn hart. Dank je wel lieve meid, we gaan er weer voor en omarmen het leven!!!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Claudine om me te herinneren. Fijne dag en tot schrijven. Phil
Dag Claudine, prachtig he die speelsheid! Ik raak er nog zelden bij. En toch...het vraagt mn aandacht en liefde, het is niet dood ook al denk ik dat vaak. Dankzij je tekst, roep ik het via de engeltjes op en hoop er mee te kunnen spelen. Trouwens..,,turkoois is mooi kleur! Zie wat veel liever dan grijs! Dikke pakkerd, neste
BeantwoordenVerwijderen