 |
Uitbarsting |
Roodkapje stapt verder op haar tocht naar het grote bos.
Ze is al de hele tijd alleen onderweg.
En dat is goed zo.
Ze moest toch eventjes weg uit de drukte van de dag.
In de verte ziet ze iets.
Het is te ver af om uit te kunnen maken wat het precies is.
Bij elke stap dichterbij ziet ze met toenemende verbazing méér roodkapjes, en dat terwijl ze ervan overtuigd was, het enige roodkapje op aarde te zijn.
Ze zitten aan de rand van een krater, lijkt het wel.
Ja, het zijn echt wel soortgenootjes.
Ze kijken niet op.
Ze zijn begeesterd door het spektakel dat zich voor hun ogen afspeelt.
Slingers van vuur en rook, spuwt de vulkaan omhoog,
met een kracht en energie die zijn weerga niet kent.
De roodkapjes zijn totaal onbevreesd, terwijl zij twijfelend toch enkele passen achteruit gaat.
Toch intrigeert het gebeuren haar,
omdat ze geen weet had van een vulkaan in haar buurt,
en omdat ze nog nooit andere roodkapjes had ontmoet.
Het zou natuurlijk een fata morgana kunnen zijn.
Of een hallucinatie...
Ja, dat was het vast.
Of misschien een afspiegeling van alle hevige emoties en gevoelens binnenin haarzelf, die een uitweg zochten.
Tja...
Maar die onder ogen zien, dat was een uiterst moeilijke zaak, waar ze liever niet zo snel aan begon.
Ze besloot verder te stappen en de vulkaanuitbarsting naast zich neer te leggen.
Ze vervolgde haar weg naar het grote bos.
💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten