 |
De reis |
Zoals elke ochtend gaat roodkapje op stap.
Met haar jasje aan, en rode bottekes gaat ze wandelen.
Wind en regen trotseert ze moedig.
Haar tocht is niet zonder gevaar.
Daar wil ze eigenlijk helemaal niet aan denken.
Ze blijft liever verzonken in de vrede en stilte in haarzelf.
Het zou kunnen dat het gevaar om elke hoek lonkt.
Dat ze ongewild straks, als ze bij de rand van het donkere bos komt,
en daar dwars doorheen wil,
oog in oog komt te staan met de grote boze wolf.
Ze hoort diep in zichzelf wel de stemmen
van haar moeder en grootmoeder,
die waarschuwen voor die rampzalige ontmoeting met dat wilde dier in het bos.
Eigenwijs en koppig,
is ze toch vertrokken,
geluidloos,
voorzichtig,
om toch geen slapende honden (of wolven) wakker te maken.
Haar jasje wappert in de wind,
haar voetstappen zijn zonder geluid,
verbonden met de rulle aarde en het rode gras.
Vertrouwend op haar intuïtie,
is ze er rotsvast van overtuigd,
dat de wereld haar goedgezind is,
en dat er geen rampen gaan gebeuren op haar tocht...
Maar,
weet ze het eigenlijk wel?
Dat vraag ik me af.
Stapje na stapje zie ik haar verder gaan,
tot ze helemaal uit het zicht is verdwenen.
💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten