Dag 109 Moeke

Zachtjes

Lieveke...
Schatteke...
Waar ben je toch?
Zoeteke toch,
zit jij daar zo helemaal alleen
op die nog waterkoude stenen?
Kom hier.
Kom bij mama.
Wat heb jij toch een mooie stem,
en een prachtig eigen liedje.
Maar het is nu nog een beetje koud en kil.
Vol liefde en zachtheid voelt het kleine vogeltje zich oneindig geborgen
en veilig, in de warme vleugelpluimen
en het fluwelige buikdons van zijn moeke.
Heel teder en met heel veel geruststelling fluistert ze hem in zijn gespitste oortjes:
'het komt goed, kleintje van me,
de dag komt, dat je lied voluit mag klinken.
En dan zal ik bij je zijn.
Ik zal je ruggetje steunen,
zodat je vol zelfvertrouwen je eigenste liedje kan laten horen
aan heel de wereld...'
Zacht.
Heel zacht,
sluit het vogeltje zijn oogskes
en legt het zijn lijfje en zijn diepste ziel
te rusten
in de milde minzame vlerkenknuffel van zijn moeke.
Gerust en zeker dat zijn moment komt.

💛